Ulica Bernarda Belotta Canaletta

Ulica Canaletta w Warszawie − jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Niecałej do ul. Senatorskiej.

Ulica Canaletta w Warszawie − jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Niecałej do ul. Senatorskiej.

Historia

Ulica Canaletta powstała w latach 1904-09 jako wewnętrzna alejka pasażu handlowego "Galeria Luxenburga", zwanego tak od właściciela - przedsiębiorcy Maksymiliana Luxenburga. Pierwszy etap prowadzono według projektu Luxenburga i Leona Drewsa, ostatecznie budowę ukończono w roku 1909 według planu Czesława Przybylskiego. Według założeń, pasaż miały tworzyć dwa silnie wydłużone pawilony ciągnące się wzdłuż granic posesji pomiędzy Senatorską 29 a Niecałą 6 i 8. Pomiędzy nimi miała znajdować się wewnętrzna uliczka nakryta szklanym dachem - późniejsza ulica Canaletta. Dolne kondygnacje obu pawilonów Galerii wypełniły wielkie przeszklone witryny, zaś samą uliczkę nakrył dwuspadowy, szklany dach.

Nad głównym wejściem od strony ul. Senatorskiej umieszczono łacińską sentencję "Sibi et suis", co znaczy "Swoim i sobie".

Secesyjne wnętrza Galerii inspirowane sztuką ludową miały około 700 różnych pomieszczeń, mieszczących liczne firmy, takie jak Grand Hotel, kino, sklepy, czy znana kawiarnia "Grand Café". W podziemiach kompleksu mieścił się tor do jazdy na wrotkach, zaś od roku 1919 w Galerii miał scenę teatr Qui Pro Quo, gdzie występowali między innymi Zula Pogorzelska, Hanka Ordonówna, Mira Zimińska; konferansjerem był Fryderyk Jarossy.

Od końca lat dwudziestych w Galerii działało kino "Sfinks", którego wnętrza otrzymały dekoracje inspirowane sztuką starożytnego Egiptu.

Galeria spłonęła w roku 1944; w roku 1949 jej budynki rozebrano rozbudowując Kamienicę Petyskusa przy ul. Senatorskiej 27.

Pozostająca długo bezimienną uliczką dawna alejka Galerii Luxenburga otrzymała obecną nazwę w roku 1994, dziedzicząc ją po jednej z ulic Marymontu skasowanej w związku z budową Trasy AK.