Cerkiew św. Bazylego Wielkiego

Cerkiew św. Wasyla Wielkiego w Lesznie – drewniana parafialna cerkiew greckokatolicka, znajdująca się w Lesznie (dawniej Poździaczu).

Cerkiew została zbudowana w 1777, przekształcona w 1971 i 1989.

Główna część stanowi nawa, przy niej znacznie niższe prezbiterium i babiniec. Nawa jest w dolnej części czworoboczna, w górnej ośmioboczna, z cebulastym, ośmiobocznym hełmem. We wschodnim masywie nawy kryłosy (miejsca po obu stronach ikonostasu przeznaczone dla chórzystów i psalmistów). Oryginalny ikonostas został przeniesiony do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i umieszczony w cerkwi z Grąziowej. Wzdłuż ścian biegnie szeroki, niski okap, tworzący podcienia. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, ze sklepieniem kolebkowym wewnątrz. Dach nad prezbiterium kalenicowy, pięciopołaciowy z kalenicą poniżej okapu dachu nawy. Na przełomie lat 80. i 90. XX w. dokonano renowacji świątyni, zastępując gontowe pokrycie dachu blachą miedzianą i zakrywając polichromię we wnętrzu boazerią. Przy poszerzaniu wejścia zniszczono też stare nadproże z datą budowy cerkwi. Pomimo poważnych uszkodzeń dokonanych w trakcie remontów, cerkiew należy do najcenniejszych zabytków architektury cerkiewnej na terenie Polski.

Od 1957 użytkowana jako kościół rzymskokatolicki.

Cerkiew św. Wasyla Wielkiego w Lesznie – drewniana parafialna cerkiew greckokatolicka, znajdująca się w Lesznie (dawniej Poździaczu).

Cerkiew została zbudowana w 1777, przekształcona w 1971 i 1989.

Główna część stanowi nawa, przy niej znacznie niższe prezbiterium i babiniec. Nawa jest w dolnej części czworoboczna, w górnej ośmioboczna, z cebulastym, ośmiobocznym hełmem. We wschodnim masywie nawy kryłosy (miejsca po obu stronach ikonostasu przeznaczone dla chórzystów i psalmistów). Oryginalny ikonostas został przeniesiony do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i umieszczony w cerkwi z Grąziowej. Wzdłuż ścian biegnie szeroki, niski okap, tworzący podcienia. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, ze sklepieniem kolebkowym wewnątrz. Dach nad prezbiterium kalenicowy, pięciopołaciowy z kalenicą poniżej okapu dachu nawy. Na przełomie lat 80. i 90. XX w. dokonano renowacji świątyni, zastępując gontowe pokrycie dachu blachą miedzianą i zakrywając polichromię we wnętrzu boazerią. Przy poszerzaniu wejścia zniszczono też stare nadproże z datą budowy cerkwi. Pomimo poważnych uszkodzeń dokonanych w trakcie remontów, cerkiew należy do najcenniejszych zabytków architektury cerkiewnej na terenie Polski.

Od 1957 użytkowana jako kościół rzymskokatolicki.

Literatura

• Dmytro Błażejowśkyj – "Istorycznyj szematyzm Peremyskoji Eparchiji z wkluczennjam Apostolśkoji Administratury Łemkiwszczyny (1828-1939)", Lwów 1995, ISBN 5-7745-0672-X