Collegium Witkowskiego

Collegium Witkowskiego (pełna nazwa oryginalna Collegium Phisicum im. Augusta Witkowskiego) – trójkondygnacyjny budynek przy ul. Gołębiej 13 w Krakowie, łączący elementy neogotyckie, neoromańskie i secesyjne. Budynek wzniesiono z przeznaczeniem na ówczesny Wydział Fizyki.

Od momentu objęcia Katedry Fizyki w 1889 August Witkowski starał się o wybudowanie nowego gmachu. W 1903 władze UJ zdecydowały przeznaczyć pod nową inwestycję część ogrodu Biblioteki Jagiellońskiej. Spotkało się to dwukrotnie – w 1905 i 1907 – z protestami Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Ostatecznie jednak nowy gmach dla potrzeb Collegium Physicum został wzniesiony w latach 1908-1911 na wyznaczonej działce przez Gabriela Niewiadomskiego. Odbiór techniczny nastapił w październiku 1912, a nowy obiekt poświęcono i oficjalnie otwarto 4 marca 1912. Niecały rok później zmarł nagle i niespodziewanie inicjator budowy profesor August Witkowski. Niemal natychmiast, bo siedem dni po jego śmierci, 28 stycznia 1913 władze UJ postanowiły Collegium Physicum nazwać jego imieniem.

Od sierpnia 1914 do 15 grudnia 1917 w budynku mieścił się szpital wojskowy. W czasie II wojny światowej wyposażenie sal i laboratoriów zostało całkowicie zniszczone, a do budynku 20 kwietnia 1940 wprowadził się Institut für Deutsche Ostarbeit (Instytut niemieckiej pracy na wschodzie). W 1946 z Wilna do Krakowa przeniósł się profesor Henryk Niewodniczański, przed którym postawiono zadanie odtworzenia Katedry Fizyki UJ. W 1956 w budynku otwarto Instytut Fizyki UJ, a po jego przeprowadzce do nowych obiektów w 1964 budynek Collegium Witkowskiego został oddany Wydziałowi Filozoficzno-Historycznemu, który umieścił w nim Instytut Psychologii i Instytut Historii. Od 2002 jedynym gospodarzem jest Instytut Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wewnątrz znajdują się sale wykładowe, biblioteka i czytelnia Instytutu Historii oraz na pierwszym piętrze aula im. ks. Józefa Tischnera. Z okazji zbliżajacego się jubileuszu 100-lecia gmachu przez kilka lat poddawano go gruntownym pracom konserwatorskim, zwieńczeniem których był powrót do drzwi wejściowych odtworzonego witraża z wyobrażeniem Boga władcy piorunów i elektryczności.

Collegium Witkowskiego (pełna nazwa oryginalna Collegium Phisicum im. Augusta Witkowskiego) – trójkondygnacyjny budynek przy ul. Gołębiej 13 w Krakowie, łączący elementy neogotyckie, neoromańskie i secesyjne. Budynek wzniesiono z przeznaczeniem na ówczesny Wydział Fizyki.

Od momentu objęcia Katedry Fizyki w 1889 August Witkowski starał się o wybudowanie nowego gmachu. W 1903 władze UJ zdecydowały przeznaczyć pod nową inwestycję część ogrodu Biblioteki Jagiellońskiej. Spotkało się to dwukrotnie – w 1905 i 1907 – z protestami Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Ostatecznie jednak nowy gmach dla potrzeb Collegium Physicum został wzniesiony w latach 1908-1911 na wyznaczonej działce przez Gabriela Niewiadomskiego. Odbiór techniczny nastapił w październiku 1912, a nowy obiekt poświęcono i oficjalnie otwarto 4 marca 1912. Niecały rok później zmarł nagle i niespodziewanie inicjator budowy profesor August Witkowski. Niemal natychmiast, bo siedem dni po jego śmierci, 28 stycznia 1913 władze UJ postanowiły Collegium Physicum nazwać jego imieniem.

Od sierpnia 1914 do 15 grudnia 1917 w budynku mieścił się szpital wojskowy. W czasie II wojny światowej wyposażenie sal i laboratoriów zostało całkowicie zniszczone, a do budynku 20 kwietnia 1940 wprowadził się Institut für Deutsche Ostarbeit (Instytut niemieckiej pracy na wschodzie). W 1946 z Wilna do Krakowa przeniósł się profesor Henryk Niewodniczański, przed którym postawiono zadanie odtworzenia Katedry Fizyki UJ. W 1956 w budynku otwarto Instytut Fizyki UJ, a po jego przeprowadzce do nowych obiektów w 1964 budynek Collegium Witkowskiego został oddany Wydziałowi Filozoficzno-Historycznemu, który umieścił w nim Instytut Psychologii i Instytut Historii. Od 2002 jedynym gospodarzem jest Instytut Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wewnątrz znajdują się sale wykładowe, biblioteka i czytelnia Instytutu Historii oraz na pierwszym piętrze aula im. ks. Józefa Tischnera. Z okazji zbliżajacego się jubileuszu 100-lecia gmachu przez kilka lat poddawano go gruntownym pracom konserwatorskim, zwieńczeniem których był powrót do drzwi wejściowych odtworzonego witraża z wyobrażeniem Boga władcy piorunów i elektryczności.