Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – rzymskokatolicki kościół filialny, położony w miejscowości Wierzbica Dolna (gmina Wołczyn). Kościół należy do parafii św. Jacka w Wierzbicy Górnej w dekanacie Namysłów wschód, archidiecezji wrocławskiej. Dnia 14 czerwca 1954 roku, pod numerem 72/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego.

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – rzymskokatolicki kościół filialny, położony w miejscowości Wierzbica Dolna (gmina Wołczyn). Kościół należy do parafii św. Jacka w Wierzbicy Górnej w dekanacie Namysłów wschód, archidiecezji wrocławskiej. Dnia 14 czerwca 1954 roku, pod numerem 72/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego.

Historia kościoła

Jest to poewangelicki kościół, zbudowany w 1688 roku, którego fundatorem był Melchior von Studnitz. W 1939 roku świątynia została odbudowana z zastosowaniem nowego drewna, z poprzedniej budowli została zachowana tylko wieża. W 1975 roku wymienione zostało pokrycie dachowe kościoła.

Architektura i wnętrze kościoła

Kościół jest orientowany, nieoszalowany, na kamiennej podmurówce, konstrukcji zrębowej. Przylegająca wieża natomiast jest konstrukcji typu słupowego. Prezbiterium zostało zamknięte trójbocznie, od północnej strony prezbiterium znajduje się zakrystia z położoną na pietrze lożą kolatorską. Nawa jest szersza od prezbiterium, kształtem zbliżona do kwadratu, przylegają do niej kruchta i wieża. Wieża posiada ściany lekko pochyłe, szalowane, nakryta jest hełmem gontowym i pokryta blachą. Całość kościoła posiada dach siodłowy z dwoma kalenicami i pokryty jest gontem. Okna kościoła i drzwi wejściowe, w górnej części, zakończone są spłaszczonym łukiem. Wnętrze kościoła zwieńcza płaski strop i podzielony jest kasetonami. Chór muzyczny łączy się z emporami wzdłuż bocznych ścian nawy i wsparty jest na czterech słupach. Na ścianie nawy widać niewielki fragment stropu z XVII wieku ze sceną Sądu Ostatecznego, który jest ozdobiony ludowo-renesansową ramą o motywach i dekoracji roślinnej pochodząca również z XVII wieku. Późnobarokowy ołtarz główny pochodzi z I połowy XVIII wieku. Ozdobiony jest rzeźbami aniołów oraz Chrystusa Zmartwychwstałego. Ambona jest barokowa, pochodzi z około połowy XVIII wieku. Widnieją na niej malowane postacie czterech ewangelistów autorstwa Salvatora Mundi na parapecie oraz Mojżesza, Aarona i św. Jana Chrzciciela na parapecie schodów. Organy pochodzą z początku XVIII wieku. Ponadto w wyposażeniu kościoła na uwagę zasługują zabytkowe:

• cztery zydle ludowe z XVIII wieku,
• barokowo-ludowy obraz Zmartwychwstania pochodzący z przełomu XVIII/XIX wieku,
• epitafium renesansowe drewniane z malowanym portretem wotywnym i Ukrzyżowaniem pochodzącym z XVII wieku,
• 3 rzeźby (odnowione zostały one w 1936 roku):
  • 1.gotycka pieta z początku XVI wieku,
  • 2.krucyfiks gotycki z XVI wieku,
  • 3.barokowy anioł chrzcielny barokowy,
• kielich cynowy z herbem i literami M V S pochodzący z 2 połowy XVII wieku,
• dwie pateny cynowe z cechami miejskimi Wrocławia,
• dwa lichtarze cynowe z 1681 roku,
• dwa lichtarze z 1 połowy XVIII wieku,
• pod stropem zamocowane zostały trzy kopie rycerskie.