Kościół Świętego Zbawiciela w Skwierzynie - świątynia wzniesiona w latach 1847-1854, jako zbór ewangelicki. Pierwotnie służyła protestanckim mieszkańcom miasta, przede wszystkim narodowości niemieckiej. Stanęła na miejscu dawnego drewnianego zboru ewangelickiego, który spłonął podczas jednego z wielu pożarów miasta, które w XIX wieku nawiedzały je bardzo często.
Główna część budynku jest prostokątną bryłą, zbudowaną w stylu neoromańskim. Przylega do niej nisza ołtarzowa. Najbardziej charakterystyczna jest jednak smukła wieża dzwonnicza, znajdująca się w pewnym oddaleniu od głównego budynku, z którym jest jednak połączona otwartym przedsionkiem. Wieża skonstruowana jest na obrysie ośmiokąta.
Po zakończeniu II wojny światowej Skwierzyna znalazła się w granicach Polski, a większość jej mieszkańców zaczęli stanowić katolicy. Przejęli oni świątynię. W 1948 roku została ona przemianowana na kościół Świętego Krzyża, co było spowodowane przystosowaniem kościoła dla potrzeb religijnych żołnierzy LWP stacjonujących w miejscowym garnizonie. W 1952 roku świątynia została poddana generalnemu remontowi. W 1958 roku kościołowi przywrócono dawną nazwę, co było związane z likwidacją oddzielnego duszpasterstwa garnizonowego (świątynia stała się placówką pomocniczą parafii św. Mikołaja). 1966 był rokiem kolejnych prac remontowych zabytku.
Od 1982 roku w kościele znajduje się obraz Ludwika Konarzewskiego juniora z Istebnej, przedstawiający Matkę Boską Częstochowską. W połowie lat 90. XX wieku na szczycie wieży dzwonniczej umieszczono stalowy krzyż, a pod koniec 2006 roku miejscowe władze samorządowe zainwestowały w efektowne oświetlenie nocne całości budowli (podobnie stało się z Kościołem św. Mikołaja i ratuszem skwierzyńskim).
| 
