

Kościół św. Ignacego Loyoli w Gdańsku – zabytkowy, pojezuicki kościół w Gdańsku na osiedlu Orunia-Św. Wojciech-Lipce w rejonie historycznym Stare Szkoty. Świątynia pełni funkcje kościoła parafialnego i kolegiaty. Znajduje się przy niej siedziba rzymskokatolickiej parafii św. Ignacego Loyoli w Gdańsku, siedziba kapituły staroszkockiej oraz rezydencja arcybiskupa metropolity gdańskiego. HistoriaJest to czwarty kościół w historii Starych Szkotów. Poprzednie trzy zostały zniszczone podczas oblężeń Gdańska. Wszystkie zostały wzniesione przez jezuitów. Wcześniej w tym miejscu stała jedna świątynia, spalona przez gdańszczan w 1734 podczas oblężenia. Budowa kościoła została ukończona 16 listopada 1755. W 1777 wybudowano przy kościele drewnianą dzwonnicę istniejącą do dzisiaj. Kościół był położony niedaleko Kolegium Jezuickiego, w którym kształcił się Józef Wybicki, autor hymnu państwowego. W 1807 podczas zdobywania Gdańska przez armie Napoleona Bonaparte kościół stracił obie wieże. W 1839 powstała obecna parafia. Podczas II wojny światowej zostały zniszczone wszystkie witraże. Od lat 60. XIX wieku na tyłach kościoła istnieje cmentarz. OpisJest to budowla w stylu późnego baroku, trzynawowa o charakterze halowym. Sklepienie beczkowe wsparte jest na filarach. W ścianie północnej znajduje się sześć okien, w południowej cztery. Długość wynosi 53 m, szerokość 24 m. Niegdyś posiadała dwie wieże. Kościół cechuje znakomita akustyka opisywana przez XIX wiecznego historyka G. Loshina. W podziemiach znajduje się krypta z ok. dwustoma trumnami, głównie jezuitów. Wyposażenie
|