Kościół św. Wawrzyńca

Parafia pod wezwaniem św. Wawrzyńca w Luzinie - parafia położona w gminie Luzino, w powiecie wejherowskim, w aglomeracji gdańskiej. Należy do dekanatu Luzino (archidiecezja gdańska).

Parafia pod wezwaniem św. Wawrzyńca w Luzinie - parafia położona w gminie Luzino, w powiecie wejherowskim, w aglomeracji gdańskiej. Należy do dekanatu Luzino (archidiecezja gdańska).

Historia

Inicjatywę budowy kościoła w Luzinie należy przypisać zakonowi norbertanów, po otrzymaniu tej wsi na własność w latach 1224-45. W posiadaniu tego klasztoru pozostawało Luzino aż do 1772 roku.

Pierwsza źródłowa wzmianka o luzińskim plebanie pochodzi dopiero z 1312 roku. Występuje ona na dokumencie ówczesnego proboszcza żukowskiego, Rydygiera. Wśród świadków dokumentu jawi frater Petrus plebanus Luzinensis. Użycie zwrotu frater pozwala przyjąć, że był norbertaninem. Wzmianka o proboszczu dowodzi, że już wówczas istniała zorganizowana parafia luzińska, obejmująca wszystkie sąsiednie wsie i osady.

Zabytkowe wyposażenie kościoła

Krucyfiks procesyjny z XVII wieku przedstawia Ciało Chrystusa zwisające na szeroko rozpostartych, szczupłych ramionach, korpus o esowatym wygięciu, poprawny anatomicznie. Głowa pochylona na prawe ramię. Twarz o słabym zaroście okalają długie włosy opadające na ramiona. Perizonium w formie prostego kawałka materiału, podtrzymywane przez podwójny sznur. Rzeźba zawiera pewien ładunek liryzmu. Polichromia ciała koloru kości słoniowej.

Drugi krucyfiks niesiony w procesji w okresie wielkanocnym pochodzi z przełomu XVIII i XIX wieku. Przedstawia Ciało Chrystusa zwisające na szeroko rozpostartych ramionach. Ma ono zatracone właściwe proporcje: krótki korpus o schematycznej linii żeber i zbyt szerokich biodrach, głowa za duża w stosunku do ciała, przechylona na prawe ramię. Zarost i włosy krótkie. Perizonium wąskie, przewiązane w węzeł na prawym biodrze. Polichromia ciała koloru kości słoniowej.

Świecznik z około 1600 roku o stopce okrągłej wspartej ma trzech łapach, trzon profilowany, zakończony dużym głębokim talerzem z bolcem na świecę.

Umbraculum, z l połowy XVIII wieku, o wymiarach 96×79, pochodziło z pewnością z klasztoru sióstr norbertanek żukowskich, w kształcie prostokąta, wykonane z biało-perłowego jedwabiu, haftowane złotą nicią o częściowo wypukłym reliefie. Pośrodku w promienistym kole, atrybuty Męki Pańskiej, i litery IHS. Brzegiem biegną ornamenty stylizowane roślinne. Ogólny stan tego zabytku oceniono w 1969 roku jako zły. Wniosek konserwatora wojewódzkiego dotyczył przekazania go do Muzeum Diecezjalnego w Pelplinie.

Zabytkowa chrzcielnica drewniana z figurkami alegorycznymi i misą cynową.

Kamienna kropielnica w kruchcie, zapewne z pierwszego kościoła drewnianego. W 1950 roku umieszczono w kruchcie tablicę upamiętniająca pracę duszpasterską i śmierć w obozie koncentracyjnym ks. Bernarda Gończa.

Dwa konfesjonały z okresu międzywojennego oraz 12 przenośnych z 1970 roku. Zabytkowe wyposażenie kościoła może świadczyć o fakcie, iż stary drewniany kościół w 1870 roku został rozebrany. Liczył on sobie około 500 lat i chylił się ku upadkowi. Na jego miejscu, jak już wspominałem, energiczny ks. Maciej Rzepczyński postawił nową świątynię, która przetrwała do naszych czasów.

Aktualni duszpasterze

Proboszcz

Ks. Prałat Mgr Zygfryd Leżański proboszcz, od 15.05.2011r, Dziekan dekanatu luzińskiego ur.16.11.1942r. św. kapłańskie 29.05.1966 r.