Ostra Góra

Ostra Góra (tuż po 1945 r. Ostry Szczyt, niem. Königshainer Spitzberg) – drugi pod względem wysokości szczyt Gór Bardzkich, wznoszący się wyraźnie zaznaczoną kulminacją w grzbiecie głównym południowo-wschodniej części ich łańcucha (Grzbiet Wschodni).

Ostra Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów i łupków ilastych, miejscami przechodzących w mułowce, należących do struktury bardzkiej.

Porośnięta w całości lasem świerkowym i świerkowo-bukowym, z bukami przybierającymi w okolicy szczytu skarłowaciałe formy.

Ostra Góra (tuż po 1945 r. Ostry Szczyt, niem. Königshainer Spitzberg) – drugi pod względem wysokości szczyt Gór Bardzkich, wznoszący się wyraźnie zaznaczoną kulminacją w grzbiecie głównym południowo-wschodniej części ich łańcucha (Grzbiet Wschodni).

Ostra Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów i łupków ilastych, miejscami przechodzących w mułowce, należących do struktury bardzkiej.

Porośnięta w całości lasem świerkowym i świerkowo-bukowym, z bukami przybierającymi w okolicy szczytu skarłowaciałe formy.

Turystyka

Ostra Góra długo (jeszcze po II wojnie światowej) uchodziła za najwyższy szczyt Gór Bardzkich. Jako "najwyższa" góra bezpośrednio dostępna z Kłodzka, była bardzo popularna. Kłodzkie Towarzystwo Górskie już na początku swego istnienia (koniec XIX w.) wzniosło tu drewnianą wieżę widokową 17-metrowej wysokości, z dwoma pomostami widokowymi.

W 1890 r., kilkadziesiąt metrów poniżej szczytu, zbudowano letnią restaurację, którą później przekształcono w całoroczne schronisko nazwane Hubertusbaude. Po 1945 r. góra utraciła swoje znaczenie turystyczne. Schroniska nie uruchomiono i z czasem popadło w całkowitą ruinę. Wieża widokowa, postawiona na nowo w roku 1927, przetrwała do połowy lat 50. XX w.

Przez szczyt Ostrej Góry przechodzi szlak turystyczny:

• niebieski, z Barda do Przełęczy Kłodzkiej, będący częścią szlaku długodystansowego E3.