Pośrednia Turnia

Pośrednia Turnia (słow. Prostredná kopa, niem. Mittlerer Turm, węg. Középső-torony, 2128 m n.p.m.) – drugi od zachodu szczyt Tatr Wysokich, leżący w grani głównej Tatr, pomiędzy Skrajną Turnią (oddzielony od niej Skrajną Przełęczą o wysokości 2071 m n.p.m.), a Świnicą, od której oddzielony jest Świnicką Przełęczą.

Zbudowany jest z granitoidów. Przez szczyty te i przełęcze przebiega granica polsko-słowacka. Po stronie słowackiej pokryte złomem kamiennym zbocza Pośredniej Turni opadają do Doliny Walentkowej, po stronie polskiej do Doliny Gąsienicowej. Od strony Doliny Gąsienicowej zbocza części wierzchołkowej są strome, przecięte żlebem tworzącym u podstawy duży stożek piargowy.

Z rzadkich roślin występuje na Pośredniej Turni ukwap karpacki – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach.

Na szczyt od dawna wchodzili koziarze. Prawdopodobnie był na nim ok. 1805 r. Stanisław Staszic, na pewno zaś 3 sierpnia 1841 r. Ludwik Zejszner z towarzyszami. Pierwsze zanotowane wejście zimą: Mychajło Bojczuk i Mariusz Zaruski w 1904 r.

Pośrednia Turnia (słow. Prostredná kopa, niem. Mittlerer Turm, węg. Középső-torony, 2128 m n.p.m.) – drugi od zachodu szczyt Tatr Wysokich, leżący w grani głównej Tatr, pomiędzy Skrajną Turnią (oddzielony od niej Skrajną Przełęczą o wysokości 2071 m n.p.m.), a Świnicą, od której oddzielony jest Świnicką Przełęczą.

Zbudowany jest z granitoidów. Przez szczyty te i przełęcze przebiega granica polsko-słowacka. Po stronie słowackiej pokryte złomem kamiennym zbocza Pośredniej Turni opadają do Doliny Walentkowej, po stronie polskiej do Doliny Gąsienicowej. Od strony Doliny Gąsienicowej zbocza części wierzchołkowej są strome, przecięte żlebem tworzącym u podstawy duży stożek piargowy.

Z rzadkich roślin występuje na Pośredniej Turni ukwap karpacki – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach.

Na szczyt od dawna wchodzili koziarze. Prawdopodobnie był na nim ok. 1805 r. Stanisław Staszic, na pewno zaś 3 sierpnia 1841 r. Ludwik Zejszner z towarzyszami. Pierwsze zanotowane wejście zimą: Mychajło Bojczuk i Mariusz Zaruski w 1904 r.

Szlaki turystyczne

– czerwony biegnący główną granią z Kasprowego Wierchu na Świnicę. Nie wyprowadza one jednak na jej szczyt, lecz prowadzi w poprzek, południowymi zboczami, po słowackiej stronie. Rozległe widoki na Tatry Wysokie, Zachodnie i Dolinę Cichą. Czas przejścia z Kasprowego Wierchu na Świnicę: 1:40 h, ↓ 1:20 h.