Rezerwat Wodospad Wilczki

Rezerwat przyrody Wodospad Wilczki – leśny rezerwat przyrody położony na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, na wysokości 570 m n.p.m., zajmując powierzchnię 2,86 ha. Założony w 1958 roku rezerwat obejmuje teren wokół wodospadu, kotła i przełomu Wilczki.

Na terenie rezerwatu rośnie stary las bukowy z domieszką jodły, jawora i świerka. Występują tu m.in. następujące gatunki roślin: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka okółkowa, przenęt purpurowy, wydmuchrzyca pospolita, wietlica samicza, zachyłka oszczepowata, nerecznica szerokolistna, gajowiec żółty, kostrzewa leśna. Chłodny, ciemny i wilgotny mikroklimat sprzyja również bujnej wegetacji mszaków. Dno wąwozu i jego ujście porastają ziołorośla lepiężnikowe z wilgociolubnymi gatunkami roślin, takimi jak: lepiężnik biały, miłosna górska, modrzyk górski i miesięcznica trwała.

Rezerwat przyrody Wodospad Wilczki – leśny rezerwat przyrody położony na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, na wysokości 570 m n.p.m., zajmując powierzchnię 2,86 ha. Założony w 1958 roku rezerwat obejmuje teren wokół wodospadu, kotła i przełomu Wilczki.

Na terenie rezerwatu rośnie stary las bukowy z domieszką jodły, jawora i świerka. Występują tu m.in. następujące gatunki roślin: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka okółkowa, przenęt purpurowy, wydmuchrzyca pospolita, wietlica samicza, zachyłka oszczepowata, nerecznica szerokolistna, gajowiec żółty, kostrzewa leśna. Chłodny, ciemny i wilgotny mikroklimat sprzyja również bujnej wegetacji mszaków. Dno wąwozu i jego ujście porastają ziołorośla lepiężnikowe z wilgociolubnymi gatunkami roślin, takimi jak: lepiężnik biały, miłosna górska, modrzyk górski i miesięcznica trwała.

Wodospad

Dawniej nazywany również Wodogrzmoty Żeromskiego, Wodospad Wilczki (niem. Wölfelsfall) znajduje się na rzece Wilczka w Masywie Śnieżnika (Sudety Wschodnie), w pobliżu Międzygórza. Wysokość wodospadu wynosi 22 m. Jest to drugi co do wielkości wodospad w polskich Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka. Przed wielką powodzią w 1997 r. woda spadała z wysokości o 5 metrów większej. Powódź wymyła wtedy, jak się okazało, sztucznie wykonany próg z początków XIX w. Przed 1945 r. wysokość wodospadu sięgała nawet 30 m. Wody spadają z progu szerokości ok. 3 m do niewielkiego kotła eworsyjnego wyżłobionego w mniej odpornych łupkach łyszczykowych. Zimą wokół kaskady tworzy się efektowny lodospad.

Powstanie wodospadu związane jest ze wznoszeniem się trzeciorzędowego uskoku przerywającego bieg rzeki. Skały progu i wąwozu zbudowane są z gnejsów gierałtowskich. Wąwóz za wodospadem, mający szerokość ok. 3 m, 20 m długości i 15 m głębokości, nazywany jest kanionem amerykańskim. Po ok. 300 m Wilczka wypływa w dużo szerszą dolinę, przegrodzoną dalej tamą wybudowaną tu w 1908 roku.

Turystyka

Pierwszy znany opis tego miejsca pochodzi z roku 1781 i wyszedł spod pióra H. Reissera. Przełom rzeki uchodził wtedy za niepokonany, aż do 1834, gdy oficerowie Lutz i von Leuthold przepłynęli go wpław. Od końca XVIII w. był celem częstych wycieczek organizowanych z okolicznych kurortów – Lądka i Długopola-Zdroju. W XIX w., za czasów królewny Marianny Orańskiej powyżej wodospadu powstał mały park z fontanną, a otoczenie urządzono w stylu romantycznego ogrodu. Z inicjatywy rodzeństwa Neglerów wybudowano schody, poręcze i kładki z dojściami na punkty widokowe oraz na dno wąwozu. Za zwiedzanie wodospadu pobierano wówczas opłatę. Po dawnym założeniu parkowym do dziś nie przetrwały żadne ślady.

Obecnie zwiedzanie jest ogólnodostępne w ramach wytyczonych w rezerwacie ścieżek.

• W pobliżu przechodzi czerwony szlak z Międzygórza na górę Igliczną.
• Dla zwiedzających ponad wodospadem przerzucony jest stalowy mostek oraz bezpieczny punkt widokowy po przeciwnej stronie.
• Na terenie rezerwatu wytyczone są dwie dydaktyczne ścieżki przyrodnicze.
• Kilkadziesiąt metrów od wodospadu, przy drodze do Międzygórza, znajduje się parking samochodowy.

Linki zewnętrzne

• Szerszy opis turystyczny wodospadu
• Galeria fotografii, również archiwalnych