

Willa przy ul. Powroźniczej 2 w Krakowie – zabytkowy (nr rej. A-884 z dn. 23 maja 1991 r.) budynek, przykład dawnej willowo-dworkowej zabudowy podmiejskiej wsi Dębniki, będącej dziś częścią Krakowa. Właścicielami dworku byli w latach 1910-1925 Kirchmayerowie, rodzina skoligacona z Janem Matejko. Od 1995 r. w budynku znajduje się siedziba Podgórskiej Biblioteki Publicznej. Kalendarium
HistoriaDworek przy ul. Powroźniczej 2 został wzniesiony pod koniec XIX wieku. Dokładny czas powstania willi nie jest znany. Na planie Twierdzy Kraków z 1889 roku można dostrzec podłużny budynek z ogrodem usytuowany między dzisiejszymi ulicami: Barską, Zduńską, Powroźniczą oraz Konopnickiej. Pierwszą właścicielką willi była Franciszka Kirchmayerowa, jedną z kolejnych – córka Jana Matejki. W 1982 roku Beata z Matejków poślubiła Wincentego Kirchmayera. Nowożeńcy zamieszkali w Dębnikach, gdzie w parcelach u zbiegu ulic Zduńskiej i Barskiej prowadzili fabrykę kafli i majoliki. Według niektórych źródeł w 1896 roku wykupili oni od Efraina Gruenberga i Izaaka Reicha sąsiedni budynek z ogrodem, natomiast inny dokument wskazuje, że w 1910 roku właścicielką posesji była jeszcze Franciszka Kirchmayerowa. W 1920 roku dworek kupił inż. Piotr Król. Po jego śmierci w 1935 roku posesja przypadła żonie Marii, a od 1938 roku należała już do Kazimierza i Barbary Braunów. W czasie okupacji hitlerowskiej dworek prawdopodobnie zajmował funkcjonariusz Gestapo. W latach 1966-1982 prowadzono tu żłobek. Po opustoszeniu obiektu, willa zaczęła stopniowo niszczeć, a zaniedbany ogród dziczeć. W 1988 roku Skarb Państwa wykupił budynek wraz z działką od państwa Braunów, by po kapitalnym remoncie w 1995 roku stał się siedzibą Dzielnicowej Biblioteki Publicznej Kraków-Podgórze. OpisWilla została wzniesiona w końcu XIX w. w stylu historyzującym z elementami neogotyku i secesji. Otoczoną ogrodem, parterową, murowaną posesję zbudowano na planie prostokąta. Częściowo podpiwniczona i przykryta dwuspadowym dachem willa ma charakter podmiejskiego dworku. Jego szczytowe ściany zdobią sterczyny, a część ogrodową – kamienny taras z tralkami. W okresie okupacji niemieckiej ogród był pielęgnowany przez ogrodnika. Przed budynkiem były rabaty z róż, a ścieżki zdobiły pergole z różami. Największą wartość częściowo otoczonego ażurowym ogrodzeniem ogrodu, stanowi jego drzewostan wraz z dwoma pomnikami przyrody: iglicznią trójcierniową oraz dębem czerwonym. |