Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej

Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wojsławicach – prawosławna cerkiew filialna. Należy do parafii św. Jana Teologa w Chełmie, w dekanacie Chełm diecezji lubelsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wojsławicach – prawosławna cerkiew filialna. Należy do parafii św. Jana Teologa w Chełmie, w dekanacie Chełm diecezji lubelsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Historia

Pierwsza cerkiew w Wojsławicach jest notowana już w akcie lokacyjnym Wojsławic (ok. 1440) jako cerkiew św. Eliasza. W XVI w. w miejscowości istniały trzy świątynie tego wyznania, do których uczęszczało 2600 osób.

Świątynia pochodzi z 1771, ufundowana przez Mariannę z Daniłowiczów. Początkowo cerkiew unicka.

Pod takim wezwaniem cerkiew w Wojsławicach funkcjonowała do lat 40. XX w., gdy prawosławni mieszkańcy, narodowości ukraińskiej, zostali deportowani, a świątynia przestała spełniać dotychczasowe funkcje. W świątyni urządzony został wówczas magazyn środków chemicznych.

W latach 90. XX w. zaczęto używać wezwania Kazańskiej Ikony Matki Bożej, które wcześniej odnosiło się do drewnianej kaplicy przy ul. Grabowieckiej, rozebranej w 1938.

W 2009 po raz pierwszy od wielu lat w budynku odbyło się nabożeństwo (wielka wieczernia), które stanowiło część Spotkania trzech kultur organizowanego przez Stowarzyszenie Miłośników Wojsławic. Trwa remont obiektu, zainicjowany przez prawosławną diecezję lubelsko-chełmską. W 2012 w Wojsławicach odbyła się pierwsza od czasu wysiedleń Święta Liturgia.

Architektura

Murowana z cegły, otynkowana, barokowa, jednonawowa z wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Posiada kruchtę i zakrystię. Drewniany chór wsparty jest na dwóch murowanych filarach. Ściany zewnętrzne cerkwi rozczłonkowane pilastrami toskańskimi podpierającymi profilowany gzyms. Dach blaszany z wieżyczką, przykrytą cebulastym hełmem.

Z pierwotnego wyposażenia świątyni przetrwała kadzielnica, w świątyni nie ma ikonostasu.

Cerkiew wpisano do rejestru zabytków 31 stycznia 1970 pod nr A/478.