Bryjarka

Bryjarka (679 m) – niewybitny szczyt górski w Beskidzie Sądeckim górujący nad Szczawnicą. Nazwa pochodzi od znajdujących się dawniej obok szczytu pól, używano też nazwy Światkówka, która również pochodziła od nazwy pól uprawnych. Eugeniusz Janota podaje, że pierwotnie szczyt nazywał się Skałką.

Bryjarka wznosi się ok. 230 m nad dno doliny Grajcarka. Jest zakończeniem bocznego grzbietu Pasma Radziejowej, biegnącego z Dzwonkówki przez Przysłop, Kotelnicę, Cieluszki, Bereśnik, Guckę i Bryjarkę na południe. Grzbiet ten oddziela dolinę Sopotnickiego Potoku od doliny Skotnickiego Potoku i jego dopływu – Czarnego Potoku. Południowy, opadający w stronę Szczawnicy stok jest stromy (ma średnie nachylenie 25°), a w jego górnej części występują rumowiska zbudowane z rzadkich w Karpatach skał magmowych – jasnoszarych andezytów augitowo-amfibolowych. Skały te od dawna budziły zainteresowanie naukowców i opisano je już w 1832. W latach międzywojennych były one eksploatowane w nieczynnym już kamieniołomie. Na andezytowych gołoborzach znajdują się interesujące biologicznie zbiorowiska kwaśnolubnych mchów i porostów.

Na stromym południowym stoku istniały dawniej pastwiska i olszynowo-leszczynowe zarośla, od 1953 jest on planowo zalesiany.

Szczyt Bryjarki był od dawna celem spacerów mieszkańców Szczawnicy i kuracjuszy jej uzdrowisk. W 1897 i 1901 wykonano na szczyt spacerowe ścieżki i ławki. Drewniany krzyż znajdował się tutaj już od 1860, w 1867 został zastąpiony dużym krzyżem modrzewiowym, jednakże krzyż ten podczas burzy w 1902 złamał się. Wówczas to krakowska firma Józefa Góreckiego (ta sama, która wykonała krzyż na Giewoncie) wykonała i zamontowała nowy krzyż żelazny. Z wierzchołka, na którym stoi metalowy, oświetlony w nocy krzyż, roztacza się widok na Szczawnicę, Małe Pieniny oraz Pieniny Właściwe, panoramy widokowe stąd malował m.in. Jan Nepomucen Głowacki.

Czytaj dalej

”

Bryjarka (679 m) – niewybitny szczyt górski w Beskidzie Sądeckim górujący nad Szczawnicą. Nazwa pochodzi od znajdujących się dawniej obok szczytu pól, używano też nazwy Światkówka, która również pochodziła od nazwy pól uprawnych. Eugeniusz Janota podaje, że pierwotnie szczyt nazywał się Skałką.

Bryjarka wznosi się ok. 230 m nad dno doliny Grajcarka. Jest zakończeniem bocznego grzbietu Pasma Radziejowej, biegnącego z Dzwonkówki przez Przysłop, Kotelnicę, Cieluszki, Bereśnik, Guckę i Bryjarkę na południe. Grzbiet ten oddziela dolinę Sopotnickiego Potoku od doliny Skotnickiego Potoku i jego dopływu – Czarnego Potoku. Południowy, opadający w stronę Szczawnicy stok jest stromy (ma średnie nachylenie 25°), a w jego górnej części występują rumowiska zbudowane z rzadkich w Karpatach skał magmowych – jasnoszarych andezytów augitowo-amfibolowych. Skały te od dawna budziły zainteresowanie naukowców i opisano je już w 1832. W latach międzywojennych były one eksploatowane w nieczynnym już kamieniołomie. Na andezytowych gołoborzach znajdują się interesujące biologicznie zbiorowiska kwaśnolubnych mchów i porostów.

Na stromym południowym stoku istniały dawniej pastwiska i olszynowo-leszczynowe zarośla, od 1953 jest on planowo zalesiany.

Szczyt Bryjarki był od dawna celem spacerów mieszkańców Szczawnicy i kuracjuszy jej uzdrowisk. W 1897 i 1901 wykonano na szczyt spacerowe ścieżki i ławki. Drewniany krzyż znajdował się tutaj już od 1860, w 1867 został zastąpiony dużym krzyżem modrzewiowym, jednakże krzyż ten podczas burzy w 1902 złamał się. Wówczas to krakowska firma Józefa Góreckiego (ta sama, która wykonała krzyż na Giewoncie) wykonała i zamontowała nowy krzyż żelazny. Z wierzchołka, na którym stoi metalowy, oświetlony w nocy krzyż, roztacza się widok na Szczawnicę, Małe Pieniny oraz Pieniny Właściwe, panoramy widokowe stąd malował m.in. Jan Nepomucen Głowacki.