

Instytut Głuchoniemych im. ks. Jakuba Falkowskiego – placówka szkolno-wychowawcza dla dzieci i młodzieży z wadą słuchu mieszcząca się przy placu Trzech Krzyży 4/6 w Warszawie. HistoriaInstytut powstał 23 października 1817 z inicjatywy ks. Jakuba Falkowskiego. Początkowo mieścił się na terenie Uniwersytetu Warszawskiego w Pałacu Kazimierzowskim, a w latach 1820-1827 w domu sióstr wizytek przy Krakowskim Przedmieściu. 26 kwietnia 1826 rozpoczęto wznoszenie siedziby Instytutu przy placu Trzech Krzyży. Budowę ukończono w roku 1827. W 1842 przy Instytucie utworzono szkołę dla niewidomych; Instytut otrzymał nazwę "Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych" używaną do 1962. W latach 1867–1885 funkcję dyrektora instytucji pełnił Jan Papłoński, który wprowadził zmiany przyczyniające się do rozwoju tej instytucji. W 1865 za jego sprawą zrealizowano projekt założenia fermy, na której osoby głuche pochodzące ze wsi mogłyby szkolić się w pracy gospodarskiej. W 1919 powstało przedszkole dla dzieci głuchych, a w 1934 – zasadnicza szkoła zawodowa dla niesłyszących. Wychowankowie Instytutu otrzymywali wykształcenie zawodowe i ogólne. Wielokrotnie wykazywali postawę patriotyczną, biorąc udział w strajku szkolnym w 1905 oraz walcząc w powstaniu warszawskim w 1944, w składzie 1107 Plutonu Armii Krajowej. 26 października 1944 Niemcy podpalili budynek Instytutu. Odbudowę ukończono w sierpniu 1948. W 1983 Instytut otrzymał imię swojego założyciela – księdza Jakuba Falkowskiego. Obecnie ośrodek zapewnia edukację przedszkolną, podstawową, gimnazjalną i ponadgimnazjalną, a także nauczanie indywidualne. Wychowankowie korzystają z opieki logopedycznej, psychologicznej i pedagogicznej. Dla rodziców dzieci niesłyszących organizowane są kursy języka migowego. Nauczyciele i wychowankowie Instytutu
|