Kościół św. Aleksandra

Kościół św. Aleksandra znajduje się w Warszawie, na placu Trzech Krzyży w dzielnicy Śródmieście (ul. Książęca 21).

Kościół został zbudowany w latach 1818-1826 w stylu klasycystycznym według projektu Piotra Aignera na cześć cara Aleksandra I. Car przyjechał do Warszawy po raz pierwszy 12 listopada 1815. Miasto chciało powitać go tymczasową bramą triumfalną postawioną na placu pod trzema krzyżami a potem na jej miejscu zbudować pomnik. Jednak car w liście skierowanym do prezesa senatu nakazał zebrane na ten cel fundusze przeznaczyć na budowę kościoła. Jego pierwotny wystrój tak opisuje współczesny budowie J. Bartoszewicz (pisownia oryginalna, z niewielkimi skrótami):

Kamień węgielny pod budowę został położony 15 czerwca 1818. W zastępstwie chorego namiestnika Królestwa Polskiego gen. Zajączka wmurował kamień minister przychodu i skarbu Węgliński. Budowa trwała osiem lat i 18 czerwca 1826 świątynię poświęcił arcybiskup warszawski, prymas Królestwa Polskiego Wojciech Skarszewski. Tutejsza parafia była piątą w Warszawie a pierwszym proboszczem został ksiądz Jakub Falkowski (grzeszny Kuba - jak sam się nazywał). Był proboszczem do początku 1837, sam zrzekł się funkcji i przeszedł na emeryturę.

W latach 1841 - 1844 na rogu ulicy Książęcej i placu Trzech Krzyży (obecny numer "23") powstał dom parafialny wg projektu Józefa Lessla, budowniczym był Antonio Corazzi. W tym domu, w nocy z 16 na 17 stycznia 1863, w mieszkaniu wikariusza księdza Karola Mikoszewskiego, zebrał się Komitet Centralny Narodowy, który ustalił termin wybuchu powstania styczniowego oraz założenia do manifestu do narodu Komitet Centralny jako Tymczasowy Rząd Narodowy. W 1865 r. dom ten został skonfiskowany i sprzedany. Nową plebanię zbudowano dopiero w l. 1900-1902 według projektu Tomasza Bielskiego przy ulicy Książęcej (obecny numer "21").

W latach 1886-1895 przebudowany w stylu neorenesansowym przez Józefa Piusa Dziekońskiego. Zniszczony w wyniku bombardowania przez Niemców w 1944 roku (9 lub 11 września) i odbudowany w latach 1949-1952 w stylu klasycystycznym. W 1951 r. rozebrano ocalałą ze zniszczeń wojennych lewą wieżę, przywracając kościołowi wygląd sprzed przebudowy.

Kościół św. Aleksandra znajduje się w Warszawie, na placu Trzech Krzyży w dzielnicy Śródmieście (ul. Książęca 21).

Kościół został zbudowany w latach 1818-1826 w stylu klasycystycznym według projektu Piotra Aignera na cześć cara Aleksandra I. Car przyjechał do Warszawy po raz pierwszy 12 listopada 1815. Miasto chciało powitać go tymczasową bramą triumfalną postawioną na placu pod trzema krzyżami a potem na jej miejscu zbudować pomnik. Jednak car w liście skierowanym do prezesa senatu nakazał zebrane na ten cel fundusze przeznaczyć na budowę kościoła. Jego pierwotny wystrój tak opisuje współczesny budowie J. Bartoszewicz (pisownia oryginalna, z niewielkimi skrótami):

Kamień węgielny pod budowę został położony 15 czerwca 1818. W zastępstwie chorego namiestnika Królestwa Polskiego gen. Zajączka wmurował kamień minister przychodu i skarbu Węgliński. Budowa trwała osiem lat i 18 czerwca 1826 świątynię poświęcił arcybiskup warszawski, prymas Królestwa Polskiego Wojciech Skarszewski. Tutejsza parafia była piątą w Warszawie a pierwszym proboszczem został ksiądz Jakub Falkowski (grzeszny Kuba - jak sam się nazywał). Był proboszczem do początku 1837, sam zrzekł się funkcji i przeszedł na emeryturę.

W latach 1841 - 1844 na rogu ulicy Książęcej i placu Trzech Krzyży (obecny numer "23") powstał dom parafialny wg projektu Józefa Lessla, budowniczym był Antonio Corazzi. W tym domu, w nocy z 16 na 17 stycznia 1863, w mieszkaniu wikariusza księdza Karola Mikoszewskiego, zebrał się Komitet Centralny Narodowy, który ustalił termin wybuchu powstania styczniowego oraz założenia do manifestu do narodu Komitet Centralny jako Tymczasowy Rząd Narodowy. W 1865 r. dom ten został skonfiskowany i sprzedany. Nową plebanię zbudowano dopiero w l. 1900-1902 według projektu Tomasza Bielskiego przy ulicy Książęcej (obecny numer "21").

W latach 1886-1895 przebudowany w stylu neorenesansowym przez Józefa Piusa Dziekońskiego. Zniszczony w wyniku bombardowania przez Niemców w 1944 roku (9 lub 11 września) i odbudowany w latach 1949-1952 w stylu klasycystycznym. W 1951 r. rozebrano ocalałą ze zniszczeń wojennych lewą wieżę, przywracając kościołowi wygląd sprzed przebudowy.

zobacz też

• Rozbicie oddziału „Osa”-„Kosa”