Klasztor frananciszkanów

Kościół i klasztor Franciszkanów w Sanoku − neoromański kościół i zespół klasztorny w Sanoku.

Podlega franciszkańskiej Prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie

Klasztor jest umiejscowiony w sanockiej dzielnicy Śródmieście pod adresem ulicy Franciszkańskiej 7, zaś od strony wschodniej nad stromą skarpą, u podnóża wznoszącą się od ulicy Podgórze w zachodniej części dzielnicy Błonie. Kościół franciszkanów przylega do klasztoru od strony południowej. Wejście główne do świątyni w narożniku południowo-wschodniej pierzei sanockiego rynku.

Kościół i klasztor Franciszkanów w Sanoku − neoromański kościół i zespół klasztorny w Sanoku.

Podlega franciszkańskiej Prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie

Klasztor jest umiejscowiony w sanockiej dzielnicy Śródmieście pod adresem ulicy Franciszkańskiej 7, zaś od strony wschodniej nad stromą skarpą, u podnóża wznoszącą się od ulicy Podgórze w zachodniej części dzielnicy Błonie. Kościół franciszkanów przylega do klasztoru od strony południowej. Wejście główne do świątyni w narożniku południowo-wschodniej pierzei sanockiego rynku.

Historia

Po utworzeniu zakonu franciszkańskiego w 1209, od początku XIII wieku jego przedstawiciele przybywali i rozpoczynali działalność na terenie Polski, w tym na Podkarpaciu w Przemyślu w 1237. Drugim miejscem ich osiedlenia w regionie był Sanok. Klasztor i kościół franciszkański w Sanoku został założony 27 lutego 1377 na mocy przywileju wydanego przez księcia Władysława Opolczyka. Książę nakazał arcybiskupowi lwowskiemu Maciejowi i burgrabiemu sanockiemu Maciejowi uposażyć Franciszkanów w dwór oraz wybudować kościół poza murami miasta. Budowa trwała w latach 1372-1376, a w jej wyniku wzniesiono kościół Najświętszej Marii Panny, który nadano zakonowi minorytów ze Lwowa, tj. franciszkanom sprowadzonym z tego miasta do Sanoka. Organizację kościoła, jak i całej diecezji, przeprowadził w tym czasie Eryk z Winsen. Pierwsze budynki kościoła i klasztoru były drewniane i znajdowały się poza murami miasta, stanowiącymi obecnie dzielnicę Śródmieście.

W 1384 siostra Kazimierza Wielkiego i matka króla Ludwika Węgierskiego, Elżbieta Łokietkówna wydała zgodę na przeniesienie siedziby franciszkanów w obręb miasta. W nowym miejscu franciszkanie wybudowali drewniany kościół i klasztor pw. Znalezienia Krzyża Świętego (był konstrukcji drewnianej wraz z murowaną zakrystią). W 1384 pleban kościoła pw. św. Michała usiłował zabrać klasztor, lecz królowa Elżbieta Bośniaczka (żona Ludwika Węgierskiego, a matka królowej Jadwigi) poleciła staroście, radzie i mieszczanom chronić przed plebanem zakonników, których przeniosła spoza murów do miasta. W 1387 Chartman Ghyr kleryk i notariusz publiczny zatwierdził ponownie w Krośnie w obecności biskupa Eryka dokumenty zatwierdzone przez księcia Władysława Opolczyka i królową Elżbietę. W późniejszych wiekach Sanok był kilkakrotnie trawiony przez pożary (w latach 1457, 1470, 1514, 1566). Kolejny z pożarów w 1604, wywołany przez Tatarów, zniszczył kościół. Dwa lata później w 1606 dokonano odbudowy kościoła, ukończonej dzięki staraniom podkomorzego sanockiego Piotra II Bal, w wyniku czego powstała nowa, murowana świątynia.

W okresie I Rzeczypospolitej pomieszczenia klasztoru były miejscem odbywania sejmików szlacheckich dla całej ziemi sanockiej (1612). Po raz kolejny zabudowania kościoła i klasztoru zostały zniszczone przez pożar w 1632. W latach 1632-1640 dokonano ponownej odbudowy kościoła i klasztoru wykonanej z kamienia łamanego i datę końcową uznaje się za powstanie obecnego kształtu kościoła i klasztoru. W tych latach powstały też nowe zabudowania klasztorne (drewniane) - od 1717 rozpoczęto zastępowanie ich jednolitą z kościołem konstrukcją murowaną. Kolejne skrzydła czworoboku klasztornego wzniesiono w latach 1722-1747 i 1758-1775. W latach 1676 i 1743 miały miejsce kolejne pożary. W latach 1846-1847 klasztor został przebudowany, wskutek tego dobudowano kondygnację piętrową.

W międzyczasie, po spaleniu się sanockiego kościoła parafialnego pw. Michała Archanioła (obecnie parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku), kościół przyklasztorny pełnił funkcję kościoła parafialnego w latach 1782-1886 (w tym okresie gwardianowie klasztoru pełnili jednocześnie urząd proboszcza). W kościele i klasztorze służyło na ogół trzech ojców i dwóch braci, którzy prowadzili także folwark poza miastem.

W okresie Austro Węgry władze cesarskie Józefa II Habsburga przejęły część pomieszczeń klasztornych i utworzyły w nich areszt (wobec braku więzienia na terenie miasta) i tzw. sąd cyrkularny (powiatowy), a ponadto skonfiskowały część majątku kościelnego. 9 maja 1872 miał miejsce następny, dewastujący pożar kościoła (spłonęła wówczas niemal 1/3 miasta). Od tego roku dokonano zasadniczej przebudowy (wówczas zostały odbudowane sklepienia i dach). W konsekwencji świątynia utraciła barokowy styl (zmieniono wieżę z barokowym hełmem, boczną kaplicę z kopułą, zaś szczegóły architektoniczne uległy zatarciu). W 1886 ukończono gruntowną przebudowę kościoła, w ramach której odbudowano sklepienia i dach. Do jesieni 1895 dokonano rekonstrukcji zniszczonej w pożarze wieży kościoła (według projektu inż. architekta Władysława Beksińskiego, został podwyższona niemal dwukrotnie)), a w 1896 wzniesiono wieżyczkę na sygnaturkę. Ponowne restauracje kościoła i klasztoru przeprowadzono w 1905 (wówczas zbudowano m.in. hełm wieży) i 1920. W latach 1937–1939 malarską dekorację wnętrza kościoła (polichromie) wykonał sanocki malarz, Władysław Lisowski: nad kaplicą im. św. Maksymiliana Kolbego (dawniej im. Matki Bożej Różańcowej, odnowiona do lipca 2004) znajduje się fresk pt. Św. Franciszek rozsyła zakonników w świat (odmalowane osoby noszą twarze mieszkańców Sanoka: związany z kościołem Antoni Jędrzejowski oraz zakonnicy, organista br. Michał Czyż i zakrystianin br. Metody Wojcieszek, zaś widok na Asyż przypomina panoramę Sanoka); drugie malowidło, umieszczone na łuku łączącym nawę główną z prezbiterium, ukazuje scenę hołdu i uwielbienia składanego przez przedstawicieli różnych stanów społecznych Matce Bożej, a wśród osób uwielbiających są także mieszkańcy miasta, m. in. sam W. Lisowski (klęcząca postać ubrana w kierezję), jego córki Maria i Helena Nehring z dzieckiem na rękach (późniejszy lekarz Jerzy Nehring), adwokat Kazimierz Lisowski z Brzozowa, zamieszkujący przy kościele rzemieślnik Antoni Borczyk (ubrany w czamarę) wraz z rodziną (córki), burmistrz Sanoka, Maksymilian Słuszkiewicz namalowany w stroju szlacheckim i trzymający w dłoni karabelę oraz gwardian konwentu sanockiego o. Teofil Bazan; trzeci obraz to scena odnalezienia Krzyża św. ukazana w nawie głównej (był to wcześniejsze wezwanie kościoła). Malowidła w kruchcie wykonał malarz Włodarski.

W 1954 przeniesiono do świątyni z pobliskiej cerkwi greckokatolickiej Sobór Świętej Trójcy odnowioną ikonę Matki Boskiej Łaskawej. Obraz uroczyście wprowadzono do kościoła i poświęcono. Pierwsza historyczna wzmianka o bizantyjskiej ikonie Matki Bożej przywiezionej przez hrabiego Krzysztofa Tarnawskiego spod Moskwy do Sanoka pochodzi z 1596.

3 maja 1956 Sekretariat Episkopatu Polski ustalił drugi tytuł kościoła pw. Matki Bożej Pocieszenia, oprócz istniejącego tytułu Podwyższenia Krzyża Świętego oraz wyznaczył drugą niedzielę maja na uroczystość odpustową. 1 lipca 1969, decyzją bpa Ignacego Tokarczuka, sanoccy franciszkanie prowadzą ponownie parafię erygowaną Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia w Sanoku.

W latach 80. XX wieku dach kościoła i klasztoru pokryto blachą miedzianą. W latach 1998-1999 na terenie kościoła przeprowadzono prace archeologiczne i konserwatorskie. Zostały odkryte średniowieczne cmentarzysko i XIV-wieczne mury, a w kaplicy św. Franciszka odsłonięto XVIII-wieczne polichromie. Na początku XXI wieku, w latach 2000–2003 były kontynuowane prace konserwatorskie i remontowe. Zostały odrestaurowane ołtarze i obrazy św. Antoniego Padewskiego (do października 2001) i Matki Bożej Pocieszenia, a w tzw. "kaplicy Ogrójca" wykonano ołtarz ku czci bł. ks. Zygmunta Gorazdowskiego. Przeprowadzono także wiele prac modernizacyjnych i unowocześniających korzystanie ze świątyni pod względem technicznym (ogrzewanie, ławki, posadzka, instalacje, oświetlenie, nagłośnienie, drzwi).

U podstawy zabudować klasztoru i kościoła pojawiały się problemy związane z osuwaniem się skarpy.

Na przełomie 2004/2005 we wnętrzu kościoła zespół muzyczny Orkiestra Jednej Góry Matragona dokonał nagrań, które zostały wydane na albumie Trans Silvaticus w 2005.

19 marca 2005, dekretem metropolity przemyskiego abpa Józefa Michalika, w przyklasztornym kościele zostało erygowane sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia – Pani Ziemi Sanockiej.

Architektura

Kościół ma charakter orientowany (część prezbiterialna, mieszcząca ołtarz główny, jest zwrócona ku wschodowi). Obecny wygląd kościoła i klasztoru bardzo odbiega od pierwotnego. W szczególności przebudowa z 1872 usunęła barokowy styl obiektu. Zasadniczo wnętrze kościoła składa się z prostokątnego prezbiterium, nawy głównej i dwóch kaplic bocznych. Przez to kościół jako całość zyskał układ poziomy zbliżony do planu krzyża łacińskiego. Okna w kościele zakończone są w sposób półkolisty. Pod kościołem i kaplicami znajdują się krypty. Dolna kondygnacja wieży jest wykonana z kamienia łamanego, zaś dwie górne z cegły.

Obecny ołtarz główny został wybudowany na nowo (po pożarze) w 1887, a projekt stworzył Ferdynand Majerski z Przemyśla. W jego centrum, między sześcioma kolumnami spoczywającymi na postumentach znajduje się krucyfiks późnobarokowy (wzmiankowany był w 1694 z racji na jego kult i wota), nad nim gołębica symbolizująca Ducha Świętego, a na szczycie gloria Boga Ojca. Ponad nim na sklepieniu jest przedstawiona Trójca Święta i adorujący ją czterej Ewangeliści. W prezbiterium umiejscowiona jest drewniana chrzcielnica z 1996 (autor Jan Penar, projekt i polichromie Artur Olechniewicz) - na jej ścianach zostali przedstawieni święci związani z zakonem i Sanokiem (św. Franciszek z Asyżu, św. Klara z Asyżu, św. Maksymilian Maria Kolbe, bł. Jakub Strzemię, św. ks. Zygmunt Gorazdowski, słudzy Boży męczennicy: o. Michał Tomaszek i o. Zbigniew Strzałkowski). Po lewej stronie przy połączeniu prezbiterium z nawą główną jest ambona (wykonał ją Ferdynand Majerski, a pierwotnie była po prawej stronie przy wejściu do zakrystii i została przeniesiona w 1887 w obecnie miejsce).

Przylegający od południa do kościoła klasztor składał się pierwotnie z trzech skrzydeł wokół wirydarza, natomiast obecnie ma dwa wirydarze. Od odbudowy w XIX wieku budynek klasztoru jest jednopiętrowy. Na parterze są krużganki sklepione krzyżowo, wiodące od strony wirydarza i umożliwiające okrężne przejście łączące kruchtę kościoła (przedsionek przy wejściu do kościoła z Rynku miejskiego) z zakrystią i dalej prezbiterium. W krużgankach (skrzydło wschodnie) jest umiejscowiona kaplica św. Zygmunta Gorazdowskiego (dawniej tzw. "Ogrójec", ufundowana przez rodzinę Rylskich w XIX wieku). W 2012 trwała renowacja polichromii w kaplicy. Ponadto w budynku klasztornym mieści się refektarz (skrzydło południowe), kaplica zakonna i biblioteka.

Od końca 2005 na wieży kościelnej funkcjonują dzwony rodzaju carillon (zespół dzwonów wieżowych) w liczbie ośmiu (łączna waga 250 kg), które regularnie, co trzy godziny między 6:00 a 21:00, odgrywają melodię.

Obiekty sakralne i zabytki sztuki

• Krzyż w ołtarzu głównym prezbiterium (2 poł. XVII wieku)
• Krucyfiks barokowy (1 poł. XVII wieku, w przedsionku)
• Klasycystyczne umbraculum (pocz. XIX wieku)
• Rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem (XVIII wiek)
• Ołtarz z obrazem św. Antoniego z Padwy (wzmianki XVII wiek, po prawej stronie nawy głównej)
• Ołtarz z obrazem Matki Bożej Pocieszenia (z ok. 1700, po lewej stronie nawy głównej), na bazie obrazu olejnego na płótnie "Matka Boska z Dzieciątkiem", przybrany złotą szatą
• Kaplica Franciszka z Asyżu (południowa, po prawej stronie nawy głównej)
• Kaplica św. Maksymiliana Kolbe (północna, po lewej stronie nawy głównej, dawniej imienia Matki Bożej Różańcowej)
• Kaplica św. Zygmunta Gorazdowskiego
• Drewniany chór z 1888 (autor Ferdynand Majerski), a w nim zabytkowe organy także z 1888, wykonane przez Jana Śliwińskiego.
• Dzwon z wizerunkiem Serca Pana Jezusa (z inskrypcją "1923") oraz 8 dzwonów carillonowych - znajdujące się na wieży.
• Rzeźba Najświętszej Marii Panny położona przy kościele w ogródku przylegającym do kamienicy przy ul. Rynek 18. U jej podstawy inskrypcja: "1377 600 lat Franciszkanów w Sanoku 1977". Odmalowana w 2012. Pierwotnie w tym miejscu była figura Chrystusa z 1898 wykonana przez Stanisława Piątkiewicza stanowiąca kopię posągu Chrystusa projektu Duńczyka Bertela Thorvaldsena (znajduje się w kaplicy Potockich na Wawelu). Jej fundatorem był Karol Gerardis, który ofiarował postument. Była wykonana z wapna hydraulicznego. Figura znajdowała się w tym miejscu do lat 70. XX wieku.
• Drewniane drzwi oddzielające kruchtę (przedsionek) kościoła od nawy głównej, wraz z płaskorzeźbami przedstawiającymi św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego z Padwy, herbami zakonu franciszkanów i aniołkami; wykonał je Stanisław Piątkiewicz w 1898.
• Figura Antoniego z Padwy z Dzieciątkiem Jezus (w przedsionku).
• Rzeźba św. Franciszka z Asyżu stojąca w wirydarzu, autorstwa Macieja Pęcaka.
• Figurka św. Franciszka z Asyżu umiejscowiona nad bramą wejściową od ulicy Franciszkańskiej.
• Portret imaginacyjny Elżbiety Łokietkówny, fundatorki świątyni (znajduje się w zakrystii).
• 14 obrazów przedstawiających Mękę Pańską pochodzące z XVIII wieku, znajdują się w krużgankach.

Tablice pamiątkowe i informacyjne

• Tablica upamiętniająca pogrzeb z 7 listopada 1758 i wspólne pogrzebanie kości zmarłych. Jest to najstarsza tablica pamiątkowa w Sanoku. Pierwotnie znajdowała się w posadzce podłogi, wskutek czego posiada zatarcia. Obecnie znajduje się na ścianie przedsionka kościoła, gdzie umieszczona została w 1897. Inskrypcja głosi: "Klasztor W.W. O.O. Minorytów fundowano przez Władysława księcia na Opolu, Wieluniu i Rusi R.P. 1387 dokąd po spaleniu kościoła x.x. Missyonarzy R.P. 1783. Parafię przeniesiono zaś za czasów WW: O. Gwardyana Pawła Gracowskiego, mury piątrowe od południa i wschodu R.P. 1847 wzniesiono O.A.M.D.G.".
• Późnobarokowe epitafium Ignacego Adama Lewickiego (kasztelana inflackiego w latach 1769-1778, zm. 1788) i jego żony Marcjanny z Tarnawieckich (zm. 1754) z inskrypcją w języku łacińskim (1613). Tablicę ufundował ich syn Samuel Rogala-Lewicki. Wykonane z czarnego marmuru.
• Epitafium Marii Amalii Mniszchowej (1736-1772). Inskrypcja głosi: "D.O.M. Maria Amelia z hrabiów Bruhlów Mniszchowa Generałowa Wielkopol. Umarła w 36 r. wieku swego d. 30 kwiet. R. 1772 w Dukli. Prosi o Zdrowaś Maria".
• Epitafium o treści "Spoczywa w Panu. Brat Hieronim Konopka, 18.08.1876 – 8.8.1944. Żył w zakonie 46 lat. Pochowany w czasie frontu". Znajduje się przy krypcie kościelnej.
• Tablica kamienna z inskrypcją upamiętniającą fundację kościoła i budowę piętra w budynkach klasztornych (1847).
• Tablica na pamiątkę Unii Lubelskiej z 1569. Ustanowiona w 1868 (tym samym stanowi najstarszą tablicę pamiątkową w Sanoku) w 300-setną rocznicę wydarzenia. Inskrypcja: "Pamiątka Unii Lubelskiej 1869". Fundatorem był sanocki magistrat. Pierwotne znajdowała się na placu przy klasztorze, skąd w latach 90 XIX wieku przemieszczono ją na frontowej fasadzie wejściowej do kościoła.
• Epitafium Kazimierza Wiktora, wykonane w 1908, o treści: "Kazimierzowi Wiktorowi właścicielowi Zarszyna ur. 1845 r. w Niebocku zm. 1903 w Krakowie. Wiernemu synowi ojczyzny ukochanemu bratu ziemianie sanoccy 1908".
• Tablica z inskrypcją "Matce Bożej Pocieszenia na jubileusz 400 lat królowania na ziemi sanockiej Hołd Wdzięczności składają oo. Franciszkanie oraz czciciele. Sanok 12.05. 1996 r.". Ufundowana w czasie obchodów 400-lecia obecności obrazu MB Pocieszenia w kościele. Tablica została odsłonięta 12 maja 1996, gdy mszę św. odprawił kardynał Józef Glemp. Znajduje się w kaplicy św. Maksymiliana Kolbe (lewa nawa boczna).
• Tablica z inskrypcją: "Na pamiątkę jubileuszu 400 lat kultu Matki Bożej Pocieszenia. Zgromadzeni na sanockim rynku wraz z Józefem kardynałem Glempem prymasem Polski. Oo. Franciszkanie oraz czciciele M.B. Pocieszenia. Sanok, 12.05. 1996 r.".
• Tablica z inskrypcją "Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia – Pani Ziemi Sanockiej.
• Tablica upamiętniająca Wielki Jubileusz Roku 2000 z inskrypcją "Iubilaeum A.D. 2000. Christus Heri Hodie Semper." (pol. "Jubileusz roku 2000. Chrystus wczoraj dziś i na wieki").
• Tablica upamiętniająca św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego. Inskrypcja głosi: "W tym kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku został ochrzczony 9 listopada 1845 św. ks. Zygmunt Gorazdowski, sanoczanin, beatyfikowany we Lwowie przez Jana Pawła II, 26.06.2001 r., kanonizowany w Rzymie przez Benedykta XVI, 23.10.2005 r."
• Tablica informacyjna z inskrypcją "Budowa wspierana finansowo przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej ze środków Republiki Federalnej Niemiec".

Wydarzenia

• 9 listopada 1845 − w kościele ochrzczony został św. ks. Zygmunt Gorazdowski (beatyfikowany w 2001, kanonizowany w 2005)
• 8 maja 1955 − ofiarowanie miasta Sanoka Najświętszemu Sercu Maryi przed obrazem Matki Bożej Pocieszenia
• 1 kwietnia 1966 − mszę w kościele odprawił ówczesny kard. Karol Wojtyła
• 1 lipca 1969 − erygowanie Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Bożej Pocieszenia w Sanoku
• 6–7 lipca 1970 − peregrynacja symboli Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej (świeca i ewangeliarz, obraz był internowany na Jasnej Górze)
• 12 maja 1996 − 400-lecie kultu Matki Bożej Pocieszenia, wizyta kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski i Nuncjusza Apostolskiego abpa Józef Kowalczyk
• 10 maja 1998 – ks. bp Stefan Moskwa podczas odpustu poświęcił odnowione prezbiterium i konsekrował ołtarz w kościele
• 21 marca 1999 – zainicjowanie transmisji niedzielnej mszy św. za pośrednictwem Telewizji Kablowej Sanok
• 28–29 lipca 2003 − nawiedzenie parafii przez kopię Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej
• 19 marca 2005 − erygowanie sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia – Pani Ziemi Sanockiej
• 2007 − obchody 630-lecia obecności franciszkanów w Sanoku
• Corocznie w czasie trwania festiwalu im. Adama Didura wnętrza świątyni służą jako sala koncertowa
• Od 2005 odbywa się festiwal muzyki organowej i kameralnej „Muzyka Młodych u Franciszkanów”.

Gwardianie i prezbiterzy

Gwardianami klasztoru byli o. Samuel Rajss, o. Alojzy Leopold Jan Karwacki (od 1894 i później po raz drugi). Od momentu powołania parafii funkcję gwardiana pełnili: o. Jakub Półchłopek, o. Alan Chrystek, o. Błażej Wierdak, o. Zygmunt Mojgiert, o. Ludwik Szetela, o. Roman Pałaszewski (1992-1996), o. Edward Staniukiewicz (1996-2000), o. Stanisław Glista (od 2000 do maja 2008, następnie został wybrany gwardianem klasztoru św. Franciszka w Krakowie).

W maju 2008 kapituła zwyczajna południowej Prowincji Franciszkanów obradująca w Harmężach dokonała wyboru na kolejną kadencję nowego gwardiana i proboszcza klasztoru w Sanoku. Gwardianem został wybrany o. Zbigniew Kubit (ur. w Krośnie, dotychczas pracujący w parafii św. Franciszka z Asyżu Lwówku Śląskim).

W klasztorze pracował o. Benigny Chmura.

Grobowiec sanockich oo. franciszkanów znajduje się na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Obecnie wspólnotę braci franciszkanów tworzą: o. Zbigniew Kubit (gwardian i proboszcz, dyrektor Ośrodka Rehabilitacji), o. Andrzej Deptuch (spowiednik, we wspólnocie od 26 lipca 1972), o. Tarzycjusz Cwykiel (duszpasterz), o. Piotr Marszałkiewicz (katecheta w Zespole Szkół nr 1 im. Karola Adamieckiego w Sanoku, duszpasterz klubu hokejowego Ciarko PBS Bank KH Sanok), o. Stanisław Maciaszek (duszpasterz), o. Stanisław Lelito, o. Adam Mikosiak, br Ryszard Nycz (zakrystianin) – stan na 23 lipca 2015.

W 2009 sanoccy ojcowie franciszkanie otrzymali Nagrodę Burmistrza Sanoka.

Odpusty i uroczystości

• Druga niedziela maja (lub sobota) − odpust Matki Bożej Pocieszenia, Pani Ziemi Sanockiej
• 13 czerwca − św. Antoniego
• 2 sierpnia − odpust Porcjunkuli Matki Bożej Anielskiej
• 14 września − odpust Podwyższenia Krzyża Świętego
• 4 października − św. Franciszka
• 8 grudnia − Niepokalanego Poczęcia