” | Dawny kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej ojców bernardynów znajdował się w Tarnowie, u zbiegu dzisiejszych ulic Bernardyńskiej i Szerokiej. Zbudowany został w drugiej połowie XV w. poza murami ówczesnego miasta z fundacji Jana Amora Tarnowskiego (Iuniora), który sprowadził bernardynów do Tarnowa w 1459 (pierwotnie zbudowano dla nich zapewne kościół drewniany, krótko istniejący, budowa murowanego zespołu trwała w latach 1468-1499). Była to świątynia gotycka, jednonawowa, której elementem charakterystycznym było przewężenie oddzielające prezbiterium od nawy. Zbudowany obok klasztor posiadał cechy obronne. W XVII w. świątynię przebudowywano (m.in. po pożarze z 1614, dobudowano też barokową kaplicę Niepokalanego Poczęcia NMP oraz wieżę). Jeszcze w 1785 pochowano tutaj pierwszego biskupa tarnowskiego Jana Duwalla, ale krótko później, w 1789 władze austriackie zdecydowały o likwidacji klasztoru – bernardyni zostali przeniesieni do opuszczonego wcześniej kościoła sióstr bernardynek, gdzie funkcjonują do dzisiaj.
Opuszczone przez bernardynów budynki kościoła i klasztoru wykorzystywano początkowo na różne cele, dopóki nie padły one ofiarą dwóch pożarów (1809 i 1814). Po tych wypadkach, w latach 1823-1825 budynek kościoła został przebudowany na potrzeby sądu: podzielono go na trzy kondygnacje, w prezbiterium urządzono salę rozpraw, zmieniono także elewacje (w stylu klasycystycznym). Zabudowania klasztorne częściowo wyburzono, a częściowo przebudowano, powstało w nich więzienie. W czasie drugiej wojny światowej regotyzowano elewacje zewnętrzne prezbiterium dawnego kościoła. Przez długie lata swoje pomieszczenia miał tutaj tarnowski magistrat, obecnie parter dawnego kościoła jest wykorzystywany jako parafialna kaplica polskokatolicka. |
