Kościół Nawrócenia św. Pawła Apostoła

Kościół pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła - rzymskokatolicka parafia w Warszawie. Parafia leży na terenie diecezji warszawsko-praskiej, w dekanacie grochowskim.

Kościół pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła - rzymskokatolicka parafia w Warszawie. Parafia leży na terenie diecezji warszawsko-praskiej, w dekanacie grochowskim.

Historia

Początki parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie sięgają lipca roku 1948, kiedy to – na kilka miesięcy przed swoją śmiercią – kard. August Hlond erygował nową parafię wydzieloną z części parafii Bożego Ciała, Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Najczystszego Serca Maryi. Tymczasowym miejscem jej funkcjonowania była kaplica Braci Albertynów przy ul. Grochowskiej 194/196. Od początku istnienia parafii, władze kościelne czyniły starania o możliwość budowy kościoła. Rządzący komuniści nie tylko nie wyrażali zgody, ale – realizując ówczesną politykę wyznaniową – podejmowali szereg działań utrudniających pracę duszpasterską.

Nie minął nawet miesiąc od istnienia parafii, gdy 9 sierpnia 1948 r. urząd kwaterunkowy opieczętował kaplicę, w której odprawiane były nabożeństwa, oraz mieszkania księży. Kuratorium szkolne rościło sobie pretensje do lokali, w których mieściła się – zlikwidowana przez władze – szkoła i internat Albertynów. Interwencję w Ministerstwie Administracji Publicznej podjął ówczesny sekretarz Episkopatu, bp Zygmunt Choromański. Później sprawą zajmowali się członkowie Prezydium Rady Narodowej, Wojewódzkiej Komisji Lokalowej itp. Kiedy bez ostatecznych rozstrzygnięć, 22 sierpnia 1948 r. usiłowano siłą wprowadzić Kuratorium, nadal nie oddając także kaplicy, w tych czasach gwałtu i zastraszenia wobec wierzących, miejscowa ludność zajęła stanowczą postawę. Bp Choromański pisał: „Przybyłe milicja XVII Komisariatu i inne wyższe władze bezpieczeństwa, widząc stanowczą postawę wiernych, nakazały przedstawicielom Urzędu Kwaterunkowego i Kuratorium opuścić teren aż do decyzji wyższych władz”.

Mimo wielu kłopotów (np. księża musieli wynajmować mieszkania w różnych częściach parafii), życie religijne rozwijało się. Powstał Żywy Różaniec, Caritas, Krucjata Eucharystyczna, chór kościelny. 28 października 1951 r. parafia została oddana opiece Najświętszego Serca Jezusowego. W rok później dla wiernych nie mieszczących się w kaplicy zbudowano prowizoryczny ołtarz w oknie kaplicy, później dobudowano taras. W 1959 r. powstała kaplica Matki Bożej Częstochowskiej, a w 1968 r. kaplica św. Józefa. Ta ostatnia, po roku istnienia w nieznanych okolicznościach… spłonęła! Determinacja wiernych nie dających się zastraszyć „ludowej” władzy była tak wielka, że już dziesięć dni po pożarze, w odremontowanej kaplicy odbywały się nabożeństwa. W tych trudnych czasach proboszczem był ks. Stanisław Czapski, który pełnił swą funkcję przez 21 lat, tj. do 1969 r.

Zgodę na budowę świątyni władze wydały 5 kwietnia 1976 r., dopiero w 28 lat (!) po erygowaniu parafii, gdy proboszczem był zmarły w 2001 roku ks. Jan Flaziński. Kamień węgielny pod budowę wmurował 27 maja 1978 r. kard. Stefan Wyszyński. Ks. Jan, wyniesiony później do godności prałata, budował nie tylko kościół murowany, ale w sercach około 40 tys. parafian także Kościół żywy. Nic więc dziwnego, że na pogrzebie 22 listopada 2001 r. żegnały go liczne rzesze parafian oraz duchowieństwo z trzema biskupami diecezji warszawsko-praskiej. To on – w trudnych komunistycznych czasach – godzinami wystawał w upokarzających kolejkach w urzędach czekając na odpowiednie decyzje. Nigdy się nie oszczędzał. Jeździł w różne części Polski, np. na Śląsk, aby zdobyć materiały na budowę. Nie zaniedbywał przy tym pracy duszpasterskiej, która była dla niego najważniejsza.

Msze św. celebrowane były w niedziele i święta równocześnie w trzech kaplicach, w których w dni powszednie odbywała się katechizacja. Ponieważ kaplice były małe, ludzie nie mieli wizualnego kontaktu z księdzem. Dlatego w kaplicy głównej kapłan odprawiał, a w pozostałych słychać było jego słowa przez głośniki. Pozostali księża – jakby w języku migowym – odprawiali Msze św. w kaplicach. To była swego rodzaju koncelebra, choć koncelebransi odprawiali prywatnie. Ponieważ lekcje religii były przy kościele, salki katechetyczne funkcjonowały od rana do godz. 21.00 (o godz. 20.00 była jeszcze ostatnia lekcja religii).

Ks. prałat Jan Flaziński doprowadził budowę świątyni do końca. Kościół poświęcił 25 stycznia 1985 r. kard. Józef Glemp. Autorami projektu kościoła są Konrad Kucza-Kuczyński i Andrzej Miklaszewski. Koncepcja wnętrza zakłada podporządkowanie obszernej przestrzeni nawy centralnej kompozycji krzyża zawieszonego między filarami prezbiterium. Bazą krzyża staje się białe, marmurowe tabernakulum. Stalowy krzyż nad wejściem, trzymany jest przez dziesięć wsporników, jakby symboliczne dłonie wiernych.

Rys architektoniczny

Koncepcja wnętrza opiera się na podporządkowaniu nawy centralnej kompozycji krzyża zawieszonego między filarami prezbiterium, gdzie bazą krzyża jest tabernakulum wykonane z białego marmuru. Stalowy krzyż nad wejściem, podtrzymywany jest przez 10 wsporników symbolizujących dłonie wiernych. Na chórze są 26-głosowe organy zbudowane przez A. Nagalskiego z lat 1994-1995.

Godziny nabożeństw

• w dni powszednie o godzinie: 6.30 (oprócz lipca i sierpnia), 7.00 (oprócz adwentu), 7.30 (oprócz lipca i sierpnia), 8.00, 9.00 i 18.30,
• w niedziele o godzinie: 7.00, 8.30, 9.30 (oprócz lipca i sierpnia), 10.00, 11.00 (oprócz lipca i sierpnia), 11.30, 12.30 (oprócz lipca i sierpnia), 13.00, 18.00, 19.00 i 19.30 (oprócz lipca i sierpnia).

Link zewnętrzny

• Parafia Nawrócenia św. Pawła Apostoła