Kościół Przemienienia Pańskiego – rzymskokatolicki kościół w Nowosiółkach, wzniesiony jako unicka cerkiew.
Unicka cerkiew w Nowosiółkach powstała najpóźniej w 1732. Nosiła wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Fundatorką kolejnej świątyni była najprawdopodobniej Ludwika Trębińska, podsędkowa lubelska, a budowla ta powstała w latach 1744-1745. W 1800 zastąpiono ją kolejną cerkwią tego samego wyznania, jednak już w 1833 stan techniczny budynku był bardzo zły i wymagał gruntownego remontu, który przeprowadzono w latach 1860-1864. W tym czasie na koszt Edwarda Rastawieckiego zdemontowano wieżę świątyni i założono w niej sklepienia w miejsce pozornych.
W ramach likwidacji unickiej diecezji chełmskiej cerkiew unicka w Nowosiółkach została przymusowo zamieniona na świątynię prawosławną. W miejscowości doszło do protestów wiernych na tle wprowadzanych siłą zmian w liturgii. Parafia prawosławna w Nowosiółkach działała do 1915, gdy wierni udali się na bieżeństwo.
W rękach prawosławnych obiekt pozostawał do 1920, gdy został zrewindykowany na rzecz Kościoła katolickiego i 12 czerwca 1920 rekoncyliowany. Wtedy też najpewniej przybrał obecne wezwanie. Miejscowa ludność prawosławna, pozostająca w Nowosiółkach i okolicy w zdecydowanej większości, oraz metropolita warszawski i całej Polski Dionizy bezskutecznie ubiegała się u władz polskich o przyznanie jej prawa do korzystania ze świątyni. Ostatecznie w miejscowości powstała jedynie nieetatowa kaplica. Od 1938 kościół był siedzibą parafii. Przyczyną erygowania parafii katolickiej dopiero po kilkunastu latach od poświęcenia kościoła była niedostateczna liczba kapłanów w diecezji lubelskiej. Parafię utworzono dopiero wtedy, gdy osobiście w jej utworzenie zaangażował się płk Brunon Olbrycht, jednego z kierowników prowadzonej na Lubelszczyźnie akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej.
W latach II wojny światowej świątynia została ponownie zaadaptowana na cerkiew, po zakończeniu konfliktu i wysiedleniu ludności prawosławnej wróciła do rąk parafii łacińskiej. W 1948 kościół był remontowany, w czasie renowacji usunięto zniszczenia powstałe w czasie pożaru w 1944, odnawiany był także w 1959 i 1961, zaś w latach 1962-1964 renowacji poddano wnętrze. W 1964 dobudowano również wieżę. | 
