Mięguszowiecki Szczyt Czarny

Mięguszowiecki Szczyt Czarny (słow. Východný Mengusovský štít, niem. Östliche Mengsdorfer Spitze, węg. Keleti-Menguszfalvi-csúcs, 2410 m n.p.m.) – szczyt w Tatrach Wysokich położony na granicy polsko-słowackiej, w grani głównej Tatr pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem) i Hińczową Turnią (kulminacją kończącą Wołowy Grzbiet). Pomiędzy Hińczową Turnią a Mięguszowieckim Szczytem Czarnym znajduje się Czarnostawiańska Przełęcz. Mięguszowiecki Szczyt Czarny jest najbardziej wysuniętym na wschód z grupy trzech Mięguszowieckich Szczytów.

Szczyt dawniej nazywano Mięguszowieckim Szczytem nad Czarnym (Stawem). Jego ściany opadają półkilometrowymi grzędami w kierunku tego jeziora. Północno-wschodnią grzędę kończy Kazalnica Mięguszowiecka, z której opada słynna, pionowa i pocięta pasami okapów ściana północno-wschodnia. Wschodnia ściana (o wysokości ok. 300 m) opada w kierunku Wyżniego Czarnostawiańskiego Kotła, którego kotlinę ogranicza północno-wschodnia grzęda Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego i urwiska schodzące ze ścian Wołowego Grzbietu. W grani północno-zachodniej, opadającej w kierunku Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, widoczna jest samotna turniczka nazywana Chłopkiem (stąd nazwa przełęczy).

Najłatwiejsza droga na Mięguszowiecki Szczyt Czarny wiedzie z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, na którą prowadzi zielony szlak znad Czarnego Stawu pod Rysami. Na sam szczyt nie ma znakowanego szlaku. Widoki z wierzchołka są rozległe. Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: warzucha tatrzańska (na wysokości 2200–2390 m) i skalnica odgiętolistna.

Mięguszowiecki Szczyt Czarny (słow. Východný Mengusovský štít, niem. Östliche Mengsdorfer Spitze, węg. Keleti-Menguszfalvi-csúcs, 2410 m n.p.m.) – szczyt w Tatrach Wysokich położony na granicy polsko-słowackiej, w grani głównej Tatr pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem) i Hińczową Turnią (kulminacją kończącą Wołowy Grzbiet). Pomiędzy Hińczową Turnią a Mięguszowieckim Szczytem Czarnym znajduje się Czarnostawiańska Przełęcz. Mięguszowiecki Szczyt Czarny jest najbardziej wysuniętym na wschód z grupy trzech Mięguszowieckich Szczytów.

Szczyt dawniej nazywano Mięguszowieckim Szczytem nad Czarnym (Stawem). Jego ściany opadają półkilometrowymi grzędami w kierunku tego jeziora. Północno-wschodnią grzędę kończy Kazalnica Mięguszowiecka, z której opada słynna, pionowa i pocięta pasami okapów ściana północno-wschodnia. Wschodnia ściana (o wysokości ok. 300 m) opada w kierunku Wyżniego Czarnostawiańskiego Kotła, którego kotlinę ogranicza północno-wschodnia grzęda Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego i urwiska schodzące ze ścian Wołowego Grzbietu. W grani północno-zachodniej, opadającej w kierunku Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, widoczna jest samotna turniczka nazywana Chłopkiem (stąd nazwa przełęczy).

Najłatwiejsza droga na Mięguszowiecki Szczyt Czarny wiedzie z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, na którą prowadzi zielony szlak znad Czarnego Stawu pod Rysami. Na sam szczyt nie ma znakowanego szlaku. Widoki z wierzchołka są rozległe. Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: warzucha tatrzańska (na wysokości 2200–2390 m) i skalnica odgiętolistna.

Historia zdobycia

Pierwsze odnotowane wejście:

• latem – Antonina i jej syn Karol Englisch z przewodnikiem Johannem Hunsdorferem seniorem, 9 sierpnia 1903 r., drogą od Czarnostawiańskiej Przełęczy;
• zimą – Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka 22 marca 1910 r.

Na Chłopka jako pierwsi weszli Katherine Bröske i Simon Häberlein 11 września 1905 r. Przez tę przełęcz prowadził od niepamiętnych czasów kłusowniczy przechód z Doliny Rybiego Potoku na południe, do Doliny Mięguszowieckiej. Szlak na przełęcz został wyznakowany w 1898 roku. Na Mięguszowiecki Szczyt Czarny wchodzono już przed wejściem Englischów – prawdopodobnie nawet przed 1877 r.