Rezerwat Śnieżnik Kłodzki

Przewodnik
Mapa
Atrakcje

”	Rezerwat przyrody "Śnieżnik Kłodzki" – krajobrazowo-florystyczny rezerwat przyrody w południowo-zachodniej Polsce, w Masywie Śnieżnika, w Sudetach Wschodnich, województwo dolnośląskie.

Czytaj dalej

”

Rezerwat przyrody "Śnieżnik Kłodzki" – krajobrazowo-florystyczny rezerwat przyrody w południowo-zachodniej Polsce, w Masywie Śnieżnika, w Sudetach Wschodnich, województwo dolnośląskie.

Położenie

Rezerwat, położony w Sudetach Wschodnich, w południowo-wschodniej części Masywu Śnieżnika, na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, na północnym zboczu Śnieżnika, około 0,8 km na wschód, powyżej Hali pod Śnieżnikiem.

Charakterystyka

Rezerwat został utworzony w 1954 roku, Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Monitor Polski z 1965 r. Nr 63, Poz. 350. Jest to rezerwat krajobrazowo-florystyczny o powierzchni 181,24 ha, utworzony dla ochrony ciekawych i rzadkich gatunków owadów chronionych oraz naturalnych zbiorowisk roślinnych. Rezerwat utworzono głównie dla zachowania i ochrony najwyższego wzniesienia w Sudetach Wschodnich (1425 m n.p.m.) z roślinnością zielną reprezentującą rośliny górskie i kilka gatunków elementu karpackiego w Sudetach.

Rezerwat "Śnieżnik Kłodzki" utworzono na wysokości od 1150 do 1425 m n.p.m., na północnym rozrogu kopulastego szczytu Śnieżnika, w celu ochronny zespołu roślinności zielnej, siedlisk traw i ziołorośli wysokogórskich, reprezentujących resztki elementu karpackiego w Sudetach. Rezerwat obejmuje obszar 192,9 ha, z czego 111,7 ha powierzchni objęte jest ochroną ścisłą. Śnieżnik jest najwyższym wzniesieniem w polskiej części Sudetów Wschodnich, zbudowany jest z granitognejsów śnieżnickich i jako jedyny w tej części przekracza górną granicę lasu. Powierzchnię leśną rezerwatu, zbliżoną swoim charakterem do naturalnego lasu, tworzy górnoreglowy las świerkowy, zakwalifikowany do boru wysokogórskiego. Lasów tego typu zachowało się w Sudetach bardzo niewiele. W partii szczytowej bezleśną kopułę Śnieżnika, pokrytą rumoszem skalnym i kępami kosodrzewiny, porasta łąka wysokogórska z trawami i typowo górską roślinnością.

Ochroną objęto szczytowy fragment góry, ponad górną granicą lasu, pokryty łąkami wysokogórskimi z bogatym zestawem traworośli i unikatowymi gatunkami roślin wysokogórskich i endemicznych z fragmentem skarłowaciałego lasu świerkowego oraz zarośla kosodrzewiny.

Flora

Na bezleśnej połaci występuje kilka rzadkich i chronionych roślin, jak gółka długoostrogowa, fiołek sudecki i endemit na skalę światową, jeden z podgatunków pierwiosnki wyniosłej. W partiach podszczytowych rosną też sztucznie nasadzone kosodrzewiny. Najwięcej jest traworośli, w których przeważa trzcinnik owłosiony. Wśród wielu rzadkich gatunków roślin wysokogórskich stanowiska ma: rzeżucha trójlistkowa, pępawa wielkokwiatowa, podrzeń żebrowiec, lepiężnik biały, fiołek sudecki, kokoryczka okółkowa, szarota norweska. Jedyne stanowisko w Sudetach mają tu: szczwoligorz pochwiasty i trawa owsica spłaszczona oraz dzwonek brodaty, który ma drugie stanowisko w sąsiednich Górach Bialskich. Do rzadkich wysokogórskich roślin należą: turzyca czarniawa, wierzbownica mokrzycowa, marchwica pospolita i jastrzębiec alpejski.

Fauna

Z ssaków na terenie rezerwatu występują: jeleń, sarna, dzik, zając, lis, borsuk. W najbliższej okolicy rezerwatu odnotowano kozicę alpejską.
Z ptaków gnieżdżą się: cietrzew, jastrząb, kruk, dzięcioły, drozd, bocian czarny.
Z gadów występują żmija zygzakowata oraz salamandra plamista.
Z motyli występuje tutaj gatunek nie występujący nigdzie indziej w Polsce. Są to motyle, gąsieniczki, spotykane jedynie na Kamczatce.

Historia

W 1938 roku władze niemieckie, ze względu na wybitne walory przyrodnicze, uznały za obszar ochronny szczytowe partie wzniesienia o powierzchni wynoszącej 450 ha. Na obszarze ochronnym na mocy ówczesnego prawa zabroniono uszkadzania roślinności, zakładania kamieniołomów, polowania i płoszenia zwierzyny. Po 1945 roku rezerwat przez kilka lat czekał na ponowną prawną ochronę, na mocy prawa został reaktywowany dopiero w 1965 roku na obszarze 181 ha. W 1973 roku ze względu na zły stan zburzono kamienną wieżę widokową. W drugiej połowie XX wieku na teren rezerwatu wprowadzono kosodrzewinę.

Turystyka

W pobliżu rezerwatu prowadzą szlaki turystyczne:

zielony – fragment prowadzący z Orłowca na Halę pod Śnieżnikiem i dalej przechodzi wzdłuż południowej granicy rezerwatu.
niebieski – prowadzący z Lądka-Zdroju na Halę pod Śnieżnikiem i dalej przechodzi wzdłuż północnej granicy rezerwatu.