Ulica Konwiktorska

Ulica Konwiktorska w Warszawie - jedna z ulic warszawskiego Nowego Miasta, biegnąca od ul. Zakroczymskiej do ulicy Bonifraterskiej.

Ulica Konwiktorska w Warszawie - jedna z ulic warszawskiego Nowego Miasta, biegnąca od ul. Zakroczymskiej do ulicy Bonifraterskiej.

Historia

Ulica Konwiktorska powstała na terenach należących w XVIII wieku do konwiktu jezuitów – od którego pochodzi jej nazwa nadana oficjalnie w 1770 – założonego w roku 1752 jako szkoła dla młodzieży szlacheckiego pochodzenia. Konwikt pierwotnie mieścił się w zabudowaniach przy ul. Jezuickiej, od roku 1754 w zakupionym od Marianny Potockiej dworze przy ul. Zakroczymskiej.

Zabudowania gospodarcze konwiktu wznosiły się od strony ul. Bonifraterskiej, dziś na tych terenach znajduje się Stadion Polonii Warszawa. W roku 1772 przy Bonifraterskiej powstała nowa siedziba konwiktu, zaprojektowana przez Efraima Schrögera, strawiona przez pożar już w rok po powstaniu.

Krótko po tym wydarzeniu nastąpiła kasata zakonu jezuitów, zaś sam konwikt został rozwiązany przez Komisję Edukacji Narodowej w roku 1777. Po tym czasie grunty należące do konwiktu rozparcelowano, i w roku 1780 wytyczono ulicę Konwiktorską, wybrukowaną krótko po tym czasie.

Po roku 1778 jedną z działek zakupił biskup inflancki Maciej Antoni Sierakowski, by wkrótce odsprzedać ją swemu bratu, kasztelanowi płockiemu Maksymilianowi Sierakowskiemu. Ten ok roku 1780 wysławił pałac zwany od nazwiska właściciela Pałacem Sierakowskiego.

Po wschodniej stronie pałacu w latach 1718-19 powstała kamienica kupca Jana Charzewskiego, na przeciwnym końcu ulicy w roku 1816 wzniesiono kamienicę dla niejakiego Schultza, na tyłach której jeszcze w latach czterdziestych XIX wieku znajdował się dawny dwór jezuitów. Poza tymi zabudowaniami przy nieparzystej stronie ulicy znajdował się jeszcze drewniany dworek Zabłockich, wzmiankowany w roku 1819, oraz zabudowania należące do bonifratrów, wraz z kościołem pw. św. Jana Bożego przypisane numeracji ul. Bonifraterskiej.

Cała zabudowa przeciwnej, parzystej strony ulicy składała się z kilku kamienic, domków i zabudowań gospodarczych. Wszystkie te obiekty zostały zburzone w latach 1854-56 w związku z poszerzeniem esplanady Cytadeli Warszawskiej, i aż do odzyskania niepodległości nie wznoszono tu nowych obiektów.

W roku 1918 tereny dawnej esplanady przeszły pod zarząd Ministerstwa Spraw Wojskowych i na powrót zostały zwrócone miastu; dzięki temu udało się poszerzyć Konwiktorską po północnej jej stronie.

W okresie 1919-25 wytyczono przedłużenie Konwiktorskiej aż do ul. Rybaki, od roku 1930 funkcjonujące pod nazwą ul. Sanguszki. Już od roku 1916 planowano wybudowanie Stadionu Polonii Warszawa, co nastąpiło dopiero w roku 1930. W tym okresie, w latach 1928-35 wybudowano u zbiegu z ul. Zakroczymską gmach Szkoły Przemysłu Graficznego im. Marszałka J. Piłsudskiego według projektu Czesława Przybylskiego.

W roku 1939 Pałac Sierakowskiego został zburzony bombardowaniem, zaś jego oficynę frontową strawił pożar. Rok 1944 przyniósł zagładę zabudowy nieparzystej strony ulicy, zaś po stronie parzystej ocalały uszkodzone gmach Szkoły Przemysłu Graficznego im. Marszałka J. Piłsudskiego oraz Stadion Polonii Warszawa.

Pałac Sierakowskiego odbudowano w latach 1951-54, nigdy nie doczekało się rekonstrukcji skrzydło szpitala przy klasztorze bonifratrów. Na jego miejscu wybudowano nowy socrealistyczny budynek o historyzujących formach fasady.

Otoczenie

• Instytut Poligrafii Wydziału Inżynierii Produkcji Politechniki Warszawskiej
• Kościół Jana Bożego w Warszawie
• Fort Legionów Cytadeli Warszawskiej
• Pałac Sierakowskiego
• Stadion Polonii Warszawa