Wielka Oficyna

Szkoła Podchorążych w Warszawie – wyższa szkoła wojskowa powstała 28 lipca 1815 roku w Warszawie szkoląca przyszłych oficerów. Jej siedziba mieściła się w Wielkiej Oficynie w Łazienkach Królewskich w Ujazdowie. Dzisiaj jest tam muzeum (tzw. Podchorążówka).

Szkoła została założona z polecenia księcia Konstantego (brata cara Aleksandra I). Architektem i budowniczym był Wilhelm Henryk Minter. Liczyła 200 słuchaczy, którzy wywodzili się ze wszystkich zaborów, w większości z drobnej szlachty. Znajdowały się tam dwa wydziały: pieszy (pod wodzą pułkownika Ksawerego Olędzkiego) i jazdy (pod wodzą podpułkownika Franciszka Czarnomskiego). Podchorążowie byli zgrupowani w tzw. brygady, tworzone przez 32 osoby. Kandydatów przyjmowano po rocznym stażu w jednym z pułków piechoty. Nauka była przewidziana na dwa lata, jednak ze względu na brak wolnych etatów oficerskich w pułkach trwała 5, a nawet i więcej lat. Od 1824 głównym przedmiotem nauczania była musztra i regulaminy służby, później wprowadzono przedmioty teoretyczne. Po zakończeniu nauki, podchorążowie otrzymywali stopnie oficerskie podporucznika, nadawane przez ks. Konstantego – Naczelnego Wodza. Jeden z instruktorów szkoły ppor. Piotr Wysocki utworzył w szkole tajny związek patriotyczny, znany jako sprzysiężenie Wysockiego.

Ważnym wydarzeniem było rozpoczęcie przez uczniów Szkoły Podchorążych powstania listopadowego przejściem przez most Sobieskiego i szturmem na Belweder wieczorem 29 listopada 1830 r.

Obecnie Podchorążówka jest siedzibą Muzeum Wychodźstwa im. Ignacego Jana Paderewskiego. Przy budynku znajduje się także Popiersie Piotra Wysockiego.

Szkoła Podchorążych w Warszawie – wyższa szkoła wojskowa powstała 28 lipca 1815 roku w Warszawie szkoląca przyszłych oficerów. Jej siedziba mieściła się w Wielkiej Oficynie w Łazienkach Królewskich w Ujazdowie. Dzisiaj jest tam muzeum (tzw. Podchorążówka).

Szkoła została założona z polecenia księcia Konstantego (brata cara Aleksandra I). Architektem i budowniczym był Wilhelm Henryk Minter. Liczyła 200 słuchaczy, którzy wywodzili się ze wszystkich zaborów, w większości z drobnej szlachty. Znajdowały się tam dwa wydziały: pieszy (pod wodzą pułkownika Ksawerego Olędzkiego) i jazdy (pod wodzą podpułkownika Franciszka Czarnomskiego). Podchorążowie byli zgrupowani w tzw. brygady, tworzone przez 32 osoby. Kandydatów przyjmowano po rocznym stażu w jednym z pułków piechoty. Nauka była przewidziana na dwa lata, jednak ze względu na brak wolnych etatów oficerskich w pułkach trwała 5, a nawet i więcej lat. Od 1824 głównym przedmiotem nauczania była musztra i regulaminy służby, później wprowadzono przedmioty teoretyczne. Po zakończeniu nauki, podchorążowie otrzymywali stopnie oficerskie podporucznika, nadawane przez ks. Konstantego – Naczelnego Wodza. Jeden z instruktorów szkoły ppor. Piotr Wysocki utworzył w szkole tajny związek patriotyczny, znany jako sprzysiężenie Wysockiego.

Ważnym wydarzeniem było rozpoczęcie przez uczniów Szkoły Podchorążych powstania listopadowego przejściem przez most Sobieskiego i szturmem na Belweder wieczorem 29 listopada 1830 r.

Obecnie Podchorążówka jest siedzibą Muzeum Wychodźstwa im. Ignacego Jana Paderewskiego. Przy budynku znajduje się także Popiersie Piotra Wysockiego.

Komendanci szkoły

• kpt. Franciszek Paszkowski
• ppłk Ksawery Olędzki
• gen. bryg. Stanisław Trębicki

Absolwenci Szkoły Podchorążych w Warszawie

• Franciszek Kacper Fornalski
• Piotr Wysocki