Aleja Wielkopolski to zabytkowa aleja wytyczona w latach 1932-35 według projektu Zygmunta Hellwiga na terenie Zieleńca Wielkopolskiego.
W założeniu miała ona stanowić jedną z osi nigdy nie wybudowanej dzielnicy Józefa Piłsudskiego. Według ówczesnych planów Aleja Wielkopolski miała liczyć 60 metrów szerokości i być znacznie dłuższa – jej bieg kończył by się przy ul. Wołoskiej na wysokości ul. Madalińskiego.
Ostatecznie udało się zrealizować tylko fragment od ul. Filtrowej do ul. Wawelskiej.
Wzdłuż alei wytyczono mniejsze uliczki – Łęczycką i Łukasza Górnickiego stanowiące granice Zieleńca Wielkopolskiego – zabytkowego dziś skweru mającego według przedwojennych planów tworzyć oprawę dla tego fragmentu założenia. Od strony ulicy Filtrowej, więc na początku Alei, w latach 1926 – 1930 r. powstały dwa należące do Kolonii Lubeckiego, bliźniacze budynki spółdzielcze na Filtrowej 63 i 65, zaprojektowane przez Romana Felińskiego. Pierwszy z nich powstał dla Spółdzielni Mieszkaniowej Urzędników Prywatnych i Wolnych Zawodów, drugi (ul. Filtrowa 65) dla Spółdzielni Mieszkaniowej "Osiedle Wojskowe".
Pod koniec lat 30. planowano wytyczenie nowych ulic na skwerze między Aleją Wielkopolską i ulicami Reja, Dantyszka i Krzyckiego.
Miały one nosić nazwy Mekki i Medyny w związku z planami budowy w tym miejscu meczetu dla społeczności tatarskiej, jednak wybuch II Wojny Światowej pogrzebał te plany – po roku 1945 koncepcje wytyczenia owych uliczek oraz budowy meczetu zarzucono. Obecnie w miejscu znajduje się tam Skwer im. Sue Ryder. Anna Niesterowicz jest autorką rzeźby upamiętniającej 600-letnią historię obecności Tatarów w Polsce, która powstaje na zamówienie muzeum Zachęty. | 
