Ulica Bagno

Przewodnik
Mapa
Atrakcje

”	Ulica Bagno – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Zielnej do Świętokrzyskiej.

Czytaj dalej

”

Ulica Bagno – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od ul. Zielnej do Świętokrzyskiej.

Historia

Pierwotnie ulica Bagno stanowiła fragment ciągu ulic Wiejskiej, Brackiej i Zgoda, dawnego traktu z Ujazdowa do Grzybowa.

Ulica została wytyczona w XVIII wieku na terenie po osuszonych mokradłach. Nazwa ulicy została nadana w 1770 i jest przykładem (podobnie jak m.in. ulicy Topiel) odzwierciedlenia w nazwie ulicy jej położenia topograficznego, czy też ogólnych cech charakterystycznych. Do wybuchu II wojny światowej łączyła plac Grzybowski z ulicą Świętokrzyską.

Od połowy XIX wieku aż do II wojny światowej przy ulicy działało targowisko ze starzyzną i żelastwem, nazywane Pociejowem. W okresie międzywojennym ulicę Bagno zamieszkiwała głównie ludność żydowska.

W listopadzie 1940 ulica w całości znalazła się w granicach warszawskiego getta. W marcu 1941 z dzielnicy zamkniętej została wyłączona parzysta (wschodnia) strona ulicy Bagno, a mur getta został przesunięty na jej środek. Ulica wraz z całym tzw. małym gettem została włączona do „aryjskiej” części miasta w sierpniu 1942.

W 1962 zapadła decyzja Krajowej Rady Narodowej o wyburzeniu całej zabudowy ulicy; na jej miejscu powstało zaprojektowane przez Bohdana Gniewiewskiego i Jana Bogusławskiego blokowisko Grzybów I, zaś na placu Grzybowskim zlikwidowano ruch tramwajowy. Bieg ulicy został zmieniony w 1965 przy budowie osiedla. Ulica stała się ślepym zaułkiem placu Grzybowskiego, biegnącym od ulicy Świętokrzyskiej w stronę ulicy Zielnej.

W czasach PRL ulica Bagno, choć mała, dała nazwę całemu kwartałowi kamienic i przyległych do niego, od strony ul. Świętokrzyskiej, pawilonów handlowych (obszar ulic Bagno, Zielnej i Próżnej oraz placu Grzybowskiego), będącemu rzadkim w powojennej Warszawie skupieniem w jednym miejscu tak dużej liczby małych, prywatnych sklepów, warsztatów rzemieślniczych i sprzedawców ulicznych. W kawiarence w pawilonach (obecnym barze) zbierali się tzw. cinkciarze – była ona głównym ośrodkiem nielegalnego wówczas handlu walutami. Jeśli czegoś w lewobrzeżnej Warszawie nie można było zdobyć w państwowym handlu, to ostatnia nadzieja była właśnie w Bagnie: było ono odpowiednikiem bazaru Różyckiego, znajdującego się w prawobrzeżnej części miasta (jednak nie było otwartym targowiskiem).

Obecną zabudowę ulicy Bagno stanowią m.in. trzy wieżowce mieszkaniowe, powstałe w latach 60. Mają numery 3, 5 i 7 – w samej numeracji widoczny już jest brak przedwojennej zabudowy. Budynki te są usytuowane od strony ulicy Świętokrzyskiej. Pierwotnie były zaplanowane jako hotele robotnicze, ale zostały wybudowane jako bloki mieszkalne. Ze względu na ich atrakcyjne położenie w centrum miasta mieszkania przydzielano tylko wybitnym osobom (aktorom, filmowcom, dziennikarzom, sportowcom), a także ówczesnym prominentom. Po transformacji ustrojowej na dachach dwóch z nich umieszczono neony reklamujące sprzęt RTV i AGD (Sanyo i Brandt) – w ten sposób budynki te stały się rozpoznawalne i są dość charakterystycznym miejscem nad stacją metra "Świętokrzyska".

W związku z planowaną przebudową śródmieścia istnieje wiele projektów zagospodarowania okolic ulicy Bagno: od wybudowania kolejnego budynku po drugiej stronie ulicy po wyburzenie już istniejących.

Ulicę Bagno można także zobaczyć w jednej ze scen filmu Stanisława Barei pt. Miś.