Ulica Warecka

Ulica Warecka w Warszawie – ulica warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od Placu Powstańców Warszawy do Nowego Światu.

Jej wschodnim przedłużeniem jest ulica Ordynacka. Przy ulicy Kubusia Puchatka Warecka przechodzi przez dwa sklepione łukowo prześwity. Nawierzchnię jezdni stanowi zachowany przedwojenny bruk z kostki granitowej.

Ulica Warecka w Warszawie – ulica warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od Placu Powstańców Warszawy do Nowego Światu.

Jej wschodnim przedłużeniem jest ulica Ordynacka. Przy ulicy Kubusia Puchatka Warecka przechodzi przez dwa sklepione łukowo prześwity. Nawierzchnię jezdni stanowi zachowany przedwojenny bruk z kostki granitowej.

Historia

Ulica powstała w XVI wieku. Pierwotnie prowadziła przez jurydykę szpitala św. Ducha. W końcu XVIII wieku u jej zbiegu w Nowym Światem wzniesiono drewniany dwór Wareckie, należący do starosty wareckiego Józefa Pułaskiego. Od nazwy tej posesji pochodzi nazwa ulicy, nadana oficjalnie w 1770. Naprzeciwko dworu powstał pałac Jabłonowskich (później Sanguszków).

W połowie XIX wieku przy placu Wareckim (obecnie plac Powstańców Warszawy) zbudowano stajnie i powozownie poczty konnej, a później gmach Poczty Głównej, który przetrwał do powstania warszawskiego.

Po zniszczeniach w 1944 część budynków odbudowano w latach pięćdziesiątych, w tym Dom Spółdzielczości Rolniczej (nr 11a), kamienicę Wedegisa (nr 11) oraz pałac Sanguszków i kamienicę Wawrzyńca Mikulskiego na rogu Nowego Światu.

W latach 1948-1955 wzniesiono gmach Narodowego Banku Polskiego (główny projektant Bohdan Pniewski) a w latach 1958-1961 po przeciwległej stronie ulicy hotel „Dom Chłopa” (również dzieło Bohdana Pniewskiego i Małgorzaty Handzelewicz-Wacławek) z obszernym parkingiem, na którym po roku 2000 wzniesiono nowy budynek hotelowy, zasłaniający fasadę Domu Chłopa.