Ulica Wojciecha Górskiego

Ulica Wojciecha Górskiego w Warszawie – ulica warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od zaplecza zabudowy ulicy Nowy Świat do ulicy Szpitalnej. Ulica stanowi przedłużenie ulicy Złotej.

Ulica Wojciecha Górskiego w Warszawie – ulica warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od zaplecza zabudowy ulicy Nowy Świat do ulicy Szpitalnej. Ulica stanowi przedłużenie ulicy Złotej.

Historia

Ulica Wojciecha Górskiego została przeprowadzona na posesji Samuela Lewentala w latach 1882-83, jako spekulacyjny zaułek Nowego Światu. Komunikację z Nowym Światem zapewniała przechodnia brama kamienicy pod numerem 41 oraz skwerek na jej podwórzu, jednak był to wyłącznie ruch pieszy. Pierwszym obiektem przy ulicy była siedziba gimnazjum im. Wojciecha Górskiego. Gmach, którego autorami byli Artur Göbel i Józef Pius Dziekoński, otrzymał trzy piętra i był wzniesiony przy zastosowaniu dużej ilości elementów odlanych z żeliwa, nowego i modnego wówczas materiału. W latach 80. przy ulicy wzniesiono kilka zazwyczaj trzypiętrowych kamienic, jednak wszystkie przyćmiła wybudowana w roku 1893 narożna kamienica Emila Wedla przyporządkowana numeracji ulicy Szpitalnej. Ulica aż do roku 1939 zachowała typowo mieszkalny charakter, działały tu jedynie nieliczne sklepy i firmy. Rok 1939 nie przyniósł wielkich strat w zabudowie ulicy, jednak podczas powstania warszawskiego zniszczeniu uległa całą parzysta strona ulicy. Batalion Kiliński po zajęciu strategicznych pozycji utrzymał je niezdobyte aż do upadku powstania. Po wojnie odbudowano jedynie nieparzysta stronę ulicy, całkowicie pomijając dawny wystrój architektoniczny kamienic. Po roku 1945 przebito też dwie nowe przecznice: ul. Kubusia Puchatka (nie dochodzi do ulicy Górskiego, kończy się na wieży w zabudowie mieszkalnej) i Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Otoczenie

• Pomnik Wojciecha Górskiego – ustawiony w roku 1957 na trawniku u zbiegu z ul. Juliana Tuwima, pierwotnie stał w holu nieistniejącego budynku gimnazjum im. Wojciecha Górskiego. Autorem brązowego popiersia był w roku 1937 Władysław Szyndler.