Gmach Główny Politechniki Warszawskiej – zabytkowy budynek administracyjny Politechniki Warszawskiej, który powstał na przełomie XIX i XX wieku. Usytuowany jest przy Placu Politechniki między ulicami Stanisława Noakowskiego i Nowowiejską w centrum stolicy. Jest najważniejszym obiektem Politechniki Warszawskiej.
Autorzy tego i innych gmachów Stefan Szyller i Bronisław Brochwicz-Rogoyski stworzyli zespół politechniczny według ówczesnych standardów europejskich. Budowa Gmachu Głównego rozpoczęła się w lipcu 1899 roku, i trwała tylko 2 lata. Gmach Główny Warszawskiego Instytutu Politechnicznego jest typowym przykładem architektury odwołującej się do stylistyki włoskiego renesansu i baroku. Reprezentacyjny charakter gmachu podkreślała monumentalna, dwukondygnacyjna fasada o zaokrąglonych narożnikach. Gmach został zaprojektowany według klasycznych reguł przyjmowanych przez ówczesne uczelnie w Europie. Masywne mury nośne budynku stanowiły nie tylko konstrukcję podpierającą stropy i dach, ale kryły w sobie sieć kanałów dawnego systemu ogrzewania ciepłym powietrzem doprowadzanym z kotłowni zewnętrznej; solidna konstrukcja przetrwała pożary i zniszczenia od pocisków z czasu powstania warszawskiego.
Projektując elewacje Gmachu Głównego, Stefan Szyller najwięcej starań poświęcił ukształtowaniu fasady o wspaniałej ekspozycji od strony placu. Według zasady architecture parlante XIX-wieczne dekoracje budynków stylu wysokiego: rzeźby i płaskorzeźby, malarstwo, freski i sgraffito - przedstawienia alegoryczne i symboliczne, podkreślały, przede wszystkim jednak uwznioślały, przeznaczenie, funkcje i charakter gmachów publicznych. | 
