Ulica Fryderyka Chopina

Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od Alej Ujazdowskich do ul. Mokotowskiej.

Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia, biegnąca od Alej Ujazdowskich do ul. Mokotowskiej.

Historia

Przeprowadzona w 1891 na miejscu alei ogrodu zwanego Doliną Szwajcarską, brukowaną nawierzchnię otrzymała w 1895. W tym samym roku nadano oficjalnie nazwę ulicy.

Na przełomie wieków przy Szopena (używano wtedy wyłącznie spolszczonej nazwy) została obudowana komfortowymi kamienicami o eklektycznych dekoracjach fasad. Ulica była zamieszkiwana przez zamożnych lokatorów.

Na terenie Doliny Szwajcarskiej wystawiono bogato zdobiony pałacyk Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego. W roku 1896 pod numerem 13 wzniesiono piętrową willę projektu Fryderyka Dietricha, przy udziale przedsiębiorcy Adolfa Szmidta, znanego też z przeprowadzenia ul. Dowcip.

Naprzeciwko, najprawdopodobniej według projektu Edwarda Goldberga wzniesiono dwie wielkomiejskie kamienice, z których jedna zdobiona była motywami neogotyckimi z elementami rokoka, zaś druga otrzymała dekorację w duchu neogotyku angielskiego. W okresie 1899-1902 pod numerem 2 wybudowano willę hrabiego Zygmunta Rzyszczewskiego. Autorem projektu był François Arveuf; willa zniszczona w latach wojny została odbudowana w zupełnie innym kształcie.

W latach 1903–1904 pod numerem 1, u zbiegu z Alejami Ujazdowskimi zbudowano kamienicę Maurycego Spokornego, na terenie który odkupił on od Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego. Kamienica, projektowana przez Dawida Landego, była jednym z najwybitniejszych dzieł architektury secesyjnej w Polsce. Jej elewacje ozdobił delikatny detal, a od strony Alej Ujazdowskich dodatkowo alegoryczne rzeźby Sława i Wiedza autorstwa Stanisława Romana Lewandowskiego. W kamienicy po 1910 mieszkał i tworzył wybitny architekt Czesław Przybylski.

W 1939 spłonęła część zabudowy ulicy w pobliżu Alej Ujazdowskich. Poważne zniszczenia przyniósł też 1944.

Po 1945 rozebrano mury wszystkich wypalonych kamienic, w tym bezcenną i mało uszkodzoną kamienicę Maurycego Spokornego. Ocalała jedynie willa Władysława Kieślańskiego pod nr. 2A z 1900, wzniesiona najprawdopodobniej według projektu Ludwika Panczakiewicza. W 1949 została ona przebudowana z przeznaczeniem na Ambasadę Norwegii. Zachowało się również 9, charakterystycznych dla Warszawy, słupów oświetleniowych („pastorałów”).

Na początku lat 50. zabudowę ulicy uzupełniono tzw. małym domem partii, mieszczącym ówcześnie Komitet Warszawski PZPR. Obecnie mieszczą się tutaj Sąd Okręgowy i wydziały Ministerstwa Sprawiedliwości. Przed budynkiem w 2005 odsłonięto Pomnik Stefana Roweckiego "Grota" autorstwa Zbigniewa Mikielewicza.

Pozostałością po Dolinie Szwajcarskiej jest miniaturowy ogródek z tarasami i fontanną zaprojektowany w 1951 przez architektów Zygmunta Stępińskiego i J. Dworakowską.

W listopadzie 2012 Rada Warszawy zmieniła brzmienie pierwotnie nadanej nazwy ulicy z Szopena na Fryderyka Chopina.

Ważniejsze obiekty

• ul. F. Chopina 2 – Ambasada Węgier
• ul. F. Chopina 2a – Ambasada Norwegii, w okresie międzywojennym siedziba poselstwa, w międzyczasie przekształconego w ambasadę Turcji (1930–1938)
• ul. F. Chopina 4/8 – Ambasada Finlandii
• ul. F. Chopina 10 – Ambasada Rumunii

Otoczenie

• Park Ujazdowski w Warszawie