Ulica Wiejska

Ulica Wiejska w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia o długości ok. 1 km, biegnąca od ul. Pięknej do pl. Trzech Krzyży.

Ulica Wiejska w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego Śródmieścia o długości ok. 1 km, biegnąca od ul. Pięknej do pl. Trzech Krzyży.

Historia

Powstanie ulicy Wiejskiej datuje się na końcowe dekady XVIII wieku. Łączyła Starą Warszawę z Ujazdowem.

Około połowy XVIII wieku dawna droga zaczęła stawać się ulicą wiodąca od Rozdroża Złotych Krzyży (obecnego Pl. Trzech Krzyży). W roku 1770 została uregulowana i otrzymała oficjalnie nazwę Wiejska, która wiązała się z charakterem okolicy, pełnej pól i ogrodów, przez którą wówczas biegła. Około roku 1770 były podkomorzy nadworny koronny Kazimierz Poniatowski założył tutaj ogród "Na Górze", nazwany potem Frascati. Po północnej stronie ul. Książęcej również dla Poniatowskiego powstał inny ogród - "Na Książęcem" (obecnie Park na Książęcem).

W roku 1779-82 przy Wiejskiej wybudowano Biały Pałacyk, zaś u zbiegu z ul Górnośląską działała elegancka kawiarnia podmiejska Szymona Chovota dla wyższych sfer - Wiejska Kawa. W początkach XIX wieku w pałacyku mieściła się loża masońska. W okresie 1819-1830 mieszkał w nim carski komisarz Nikołaj Nowosilcow, po nim - gen. Józef Rautenstrauch.

W okresie Królestwa Kongresowego przy Wiejskiej powstała okazała kamienica Kruczkowskiego według projektu Józefa Grzegorza Lessla, zaś pod 11 dom własny wzniósł architekt Antonio Corazzi. W latach 1851-1853 powstały pod nr. 6/8 zabudowania Instytutu Szlacheckiego, którego miejsce po roku 1863 zajął Aleksandryjsko-Maryjski Instytut Wychowania Panien – żeńska szkoła średnia o antypolskim i rusyfikacyjnym charakterze. Instytut działał do roku 1915, kiedy został ewakuowany do Rosji.

Ulica zyskała popularność i prestiż w końcu lat 20. XX w., gdy na skarpie wiślanej przy Wiejskiej powstał kompleks budynków sejmowo-senackich: w gmachu dawnego Instytutu Maryjskiego umieszczono Sejm RP. Został on rozbudowany w latach 1927-28 o salę obrad Sejmu według projektu Kazimierza Skórewicza, zaś w roku 1935 o Hotel Sejmowy. Po roku 1935 rozparcelowano ogrody Frascati, wznosząc na ich miejscu domy mieszkalne oraz gmach Izby Handlowej według projektu Zdzisława Mączeńskiego.

W latach okupacji niemieckiej ogrody sejmowe były miejscem egzekucji, zaś same zabudowania parlamentu ucierpiały wraz z okoliczną zabudową w roku 1944.

W okresie 1945-1950 Wiejska nosiła nazwę ulicy Ignacego Daszyńskiego. W tym okresie według projektu Bohdana Pniewskiego odbudowano i rozbudowano gmach Sejmu. Lata 1950-1961 przyniosły realizację zakłócających panoramę okolicy wielkich domów mieszkalnych, w tym wybudowanego u zbiegu z ul. Jana Matejki domu spółdzielni nauczycielskiej według projektu A. Markiewicza, w którym w latach 1903–1944 działała znana szkoła dla dziewcząt Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny (Szkoła na Wiejskiej).

W 1999 naprzeciwko gmachu Sejmu, na rogu ul. Wiejskiej i ul. Matejki, odsłonięto Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej zaprojektowany przez Jerzego Staniszkisa. W I połowie XXI wieku wzdłuż ulicy dosadzono nowe sadzonki robinii akacjowej, utrzymując dotychczasowe malownicze zadrzewienie.